Proces bielicowania (bielicowanie) — proces glebotwórczy dla mało aktywnych biologicznie, ubogich w składniki pokarmowe gleb piaskowych w borach iglastych klimatu wilgotnego, umiarkowanego i chłodnego; polega na wypłukiwaniu z górnych części gleby niektórych produktów rozkładu minerałów glebowych w formie rozpuszczalnych w wodzie połączeń z ruchliwymi frakcjami związków humusowych, których źródłem jest kwaśna próchnica nadkładowa typu mor; przemieszczaniu w dół i wytrącaniu w środkowej części profilu ulegają głównie tlenki i wodorotlenki glinu i żelaza, a także krzemionka, fosfor, mangan i inne.
Górne poziomy, zubożone w te składniki, ulegają charakterystycznemu wybieleniu (stąd nazwa procesu), a poziom wzbogacony uzyskuje barwę rdzawą, kawowordzawą do czarnej i zostaje zwykle mniej lub bardziej silnie zorsztynizowany. Warstwa rudawca (orsztynu) może być trudna a nawet niemożliwa do przebicia przez korzenie roślin. Nieodłączną częścią niezaburzonego przebiegu procesu bielicowania jest powstawanie na powierzchni gleby mineralnej grubej warstwy próchnicy nadkładowej.