Rubus idaeus L. — malina właściwa
Krzew wysokości do 2 m, o prostych, wzniesionych pędach, szczeciniastych w dolnych częściach. Pędy drewnieją w pierwszym roku, w następnym owocują i potem obumierają.
Liście złożone z 3—5 listków, nierównomiernie piłkowane, na dolnej stronie białe.
Kwiaty białe, drobne i niepozorne, zebrane w kwiatostanach w postaci baldachogrona lub grona. Kwitnie od maja do lipca.
Owoc kulisty, czerwony, złożony z licznych pestkowców, smaczny, słodki, dojrzewa w lipcu-sierpniu.
Malina właściwa jest pospolita w całej Polsce, rośnie w lasach, na nizinach i w górach, gdzie sięga po krainę kosodrzewiny, zwykle na glebach wilgotniejszych niż ostrężyna; tworzy zarośla — maliniaki.
W ogrodach jest popularnym krzewem owocowym, uprawianym w formach wielkoowocowych.
Spośród innych malin na uwagę zasługuje malina moroszka (Rubus chamaemorus), roślina zielna, bez kolców, z liśćmi nerkowatymi, zwykle pięcioklapowymi, karbowano-piłkowanymi, o kwiatach białych, owocach żółtawoczerwonych, dwupienna. W Polsce ma południową granicę zasięgu, występuje bardzo rzadko na torfowiskach Pomorza i w Sudetach; relikt glacjalny. Roślina narażona na wyginięcie, wpisana do „Polskiej czerwonej księgi roślin”, objęta ścisłą ochroną.