Funkcje społeczno-kulturowe

Obecność zadrzewień w otoczeniu człowieka ułatwia mu bliższy kontakt z przyrodą i pozwala ją lepiej poznać. Wykorzystanie przy projektowaniu zadrzewień różnorodności form, budowy i struktury oraz cech dekoracyjnych drzew i krzewów podnosi estetyczne walory środowiska. Zadrzewienia to komponent obiektów architektoniczno-roślinnych o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej. Mogą być również elementem inspiracji twórczej.

Wielorakie korzystne oddziaływanie zadrzewień w krajobrazie otwartym na środowisko zaznacza się we wzroście wydajności upraw rolniczych i ogrodniczych, a także sadowniczych. Zależy to od lokalnych warunków klimatycznych i glebowych, od sposobu zakładania i rodzaju zadrzewień, od ekologicznych właściwości uprawianych roślin oraz od stosowanej agrotechniki. Zadrzewienia mogą mieć duży wpływ na zwyżkę plonów roślin uprawnych, ponieważ powodują zmiany w termice środowiska, w stosunkach wilgotnościowych powietrza i gleby oraz w ruchach powietrza (ograniczenie prędkości wiatru) i koncentracji dwutlenku węgla (lepsza efektywność fotosyntezy).

W Polsce na pasie pola o szerokości 300 m, chronionym przez zadrzewienie, można liczyć na podwyższenie plonów zbóż jarych o około 12%, ozimych o 8% i roślin okopowych oraz motylkowych o 5%. Zadrzewienia na użytkach zielonych wpływają nie tylko na wzrost plonów średnio o około 9%, ale przede wszystkim powodują wzrost zawartości witaminy C w paszy o ponad 100%, białka o około 140%, skrobi o około 85% i suchej masy o około 67%.

Od wieków w wielu krajach człowiek przywykł i przywiązał się do krajobrazu pól poprzegradzanych rzędami drzew i krzewów. Krajobraz ten stał się elementem i miejscem wypoczynku cenionym zarówno przez ludność wiejską, jak i miejską szukającą kontaktu z naturą. Turystyka wiejska (agroturystyka) jest nie do pomyślenia na terenach pozbawionych drzew i krzewów, gdyż spacerowanie wśród monotonnych pól nie stanowi żadnej przyjemności.

Źródło: Murat E. „Poradnik hodowcy lasu” Warszawa 1999