Liczba znanych chorób drzew leśnych powodowanych przez czynniki abiotyczne jest znaczna, jakkolwiek stosunkowo niewiele z nich doczekało się głębszego zbadania. Czynniki te działają na roślinę w jej środowisku, a więc w atmosferze i glebie. Niektóre z nich, jak skrajne temperatury i wilgotności lub gazy trujące, mogą działać zarówno w glebie jak i w atmosferze, inne znowu tylko w jednym z tych środowisk. Na przykład brak lub nadmiar soli mineralnych, struktura podłoża glebowego itp., przejawiają swe działanie tylko w glebie, a krańcowe naświetlenie, czy takie niekorzystne dla roślin zjawiska atmosferyczne, jak gradobicia, okiść śnieżna i piorunobicia — głównie w atmosferze. Ostatnie trzy wymienione zjawiska powodują wprawdzie raczej uszkodzenia niż choroby roślin, ale raniąc rośliny stwarzają tym samym bramy wejścia dla biotycznych czynników chorobotwórczych.

Niekorzystne zmiany abiotycznych czynników środowiska mają znaczenie dla fitopatologii nie tylko dlatego, że bywają przyczyną tzw. niepasożytniczych chorób roślin, ale także dlatego, że często sprzyjają występowaniu na roślinach chorób infekcyjnych (zakaźnych). Ich wpływ na rośliny kształtuje bowiem bezpośrednio bardzo ważne zjawisko, jakim jest tzw. predyspozycja roślin na choroby powodowane przez czynniki biotyczne.

Poniższy przegląd abiotycznych czynników chorobotwórczych obejmuje tylko najważniejsze:

1. Niskie temperatury
2. Wysokie temperatury
3. Deficyt wody
4. Nadmiar wody
5. Niekorzystne odżywianie
6. Emisje substancji trujących
7. Zaburzenia atmosferyczne

Źródło: Karol Mańka. „Fitopatologia leśna”. PWRiL Warszawa. 1998.