Żyzna buczyna karpacka (buczyna karpacka) — Dentario glandulosae-Fagetum KLIKA 1927 em. MAT. 1964 (= Fagetum carpaticum KLIKA 1927)

Naturalne lasy bukowe, które kiedyś zajmowały całe piętro regla dolnego (od ok. 600 do 1200 m n.p.m.) obecnie zachowały się jeszcze w mało dostępnych okolicach Karpat. W drzewostanach tych zespołów panującymi gatunkami są buk (Fagus) i jodła (Abies), a ponadto w ich skład wchodzi przede wszystkim świerk (Picea) oraz jawor (Acer pseudoplatanus) i wiąz górski (Ulmus glabra).

W partiach pierwotnych, nie zniszczonych, buczyna karpacka przedstawia się okazale. Buki osiągają tu pokaźne rozmiary, często dorastają do 40 m wysokości, ponad nimi — jodła. W miarę wznoszenia się wysokości nad poziom morza, struktura lasu ulega zmianie. Maleje udział jodły na korzyść świerka, buki zaś tracą swój okazały wzrost kolumnowy, stają się niskie i sękate.

Warstwa krzewów rozwija się słabo. Runo pokrywa 30—60% dna lasu i jest bardziej rozwinięte wiosną niż latem, resztę zajmuje ściółka, nagiej gleby zupełnie brak, a udział mchów w runie jest bardzo nieznaczny.

Gatunkami charakterystycznymi dla zespołu są żywiec gruczołowaty (Dentaria glandulosa), paprotnik kolczysty (Polystichum aculeatum = P. lobatum), żywokost sercowaty (Symphytum cordatuni) — tylko w Karpatach Wschodnich i Środkowych. Wysokie stopnie trwałości osiągają: żywiec cebulkowy (Dentaria bulbifera), przetacznik górski (Veronica montana), przytulia (marzanka) wonna (Galium odoratum = Asperula odorata), gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), czernieć gronkowy (Actaea spicata), szczyr trwały (Mercurialis perennis), miodunka ćma (Pulmonaria obscura), fiołek leśny (Viola reichenbachiana) i żankiel zwyczajny (Sanicula europaea).

Gleby w buczynach karpackich powstają głównie z piaskowców i łupków zawierających przynajmniej drobne ilości węglanu wapnia. Są to gleby płytkie, gliniaste lub gliniasto-piaszczyste, często kamieniste i dość zasobne w składniki mineralne. Pod wpływem oddziaływania zespołu kształtują się jako gleby brunatne górskie lub skrytobielicowe.

W Karpatach optimum rozwoju buczyn przypada w górnej części regla dolnego, na wysokości 800—1150 m n.p.m., gdzie płaty zespołu wykazują dużą żywotność i rozwijają się na wszystkich ekspozycjach.

Zasięg Dentario glandulosae-Fagetum schodzi także poza Karpaty. Jego płaty można spotkać na Pogórzu, w Pasie Wyżyn Południowych, w Górach Świętokrzyskich i na Roztoczu. Na tych terenach zespół jest nieco uboższy niż w Tatrach i Beskidach. Występuje w specjalnych warunkach mikroklimatycznych, przeważnie na cienistych i wilgotnych zboczach północnych, wymaga także lepszych warunków glebowych.