Zgnilizna ranowa świerka

Sprawca: Stereum sanguinolentum (Alb. et Schw., ex Fr.) Fr.

Stereum sanguinolentum Wkrótce po zranieniu kory świerka, gdy rana jest większa niż 10 cm, osiadają na jej powierzchni zarodniki sprawcy, które niezwłocznie kiełkują, a ich strzępki kiełkowe wnikają do drewna, które ulega białej zgniliznie. Gdy rana zostaje zagojona, rozszerzanie się tej zgnilizny ustaje. Poza pniami drzew stojących grzyb atakuje także drewno ściętych świerków, sosny i jodły, czemu towarzyszy zjawisko czerwonej pasiastości tego drewna).

Owocniki patogena, Stereum sanguinolentum (Basidiomycotina, Aphyllophorales), można łatwiej znaleźć na drewnie ściętym niż stojącym. Są one skórkowate. Po zadraśnięciu wydzielają ciecz, która po wyschnięciu staje się krwistoczerwona; często przybierają postać resupinatów (górna strona przyrośnięta do substratu, rurkowa na zewnątrz). Chorobie sprzyjają przede wszystkim zranienia kory, co ma wyraźny związek m.in. z mechanizacją leśnictwa. Należy zatem, z punktu widzenia ochrony przed chorobą, unikać ranienia kory, a jeżeli już do niego dochodzi, przystępować niezwłocznie (najpóźniej w dwa tygodnie po powstaniu rany) do opatrywania ran — wygładzania ich brzegów, dezynfekcji, stosowania środków ograniczających wyparowanie wody i pobudzających wytwarzanie tkanki gojącej.


Źródło: Karol Mańka i Małgorzata Mańka „Choroby drzew i krzewów leśnych” Warszawa 1993

z/zgnilizna-ranowa-swierka.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:42 (edycja zewnętrzna)