Wałowanie

Zadaniem wałowania jest ugniatanie lub kruszenie gleby. W szkółkarstwie stosuje się najczęściej wały ugniatające oraz wały działające wgłębnie; na glebach mocniejszych zachodzi niekiedy potrzeba zastosowania wałów kruszących w celu rozdrobnienia brył.

Wały ugniatające mają kształt walca o powierzchni gładkiej i służą głównie do powierzchniowego ugniatania gleby. Wałowanie powierzchniowe ma większe znaczenie, zwłaszcza przy wysiewie drobniejszych nasion oraz na powierzchniach głębiej spulchnionych, np. na kwaterach, na których przed siewem przyorano kompost broną talerzową lub mieszano go z glebą kultywatorem itp. Uwałowanie w takich przypadkach zapobiega zbyt głębokiemu wysiewowi nasion, a ponadto zapewnia dobre warunki dla podsiąkania wody niezbędnej do ich skiełkowania. Glebę uważa się za dobrze przygotowaną (spulchnioną) do wysiewu nasion drobnych (np. gatunków iglastych), jeżeli obcas buta dorosłego człowieka zagłębia się w niej 1,5—2,0 cm.

Wałowanie powierzchniowe wzmaga podsiąkanie wody, co przyspiesza kiełkowanie chwastów. Tę właściwość wałowania wykorzystuje się przy ich zwalczaniu. Po każdorazowym zastosowaniu wału gładkiego należy glebę płytko spulchnić stosując lekką bronę. Ma to na celu oszczędne gospodarowanie zasobami wody w glebie.

Wały działające wgłębnie mają postać pierścieni o klinowatym przekroju poprzecznym. Pierścienie te osadzone są w pewnej odległości od siebie, w związku z tym mogą łatwo zagłębiać się w spulchnioną glebę. Dzięki takiej konstrukcji powodują one wgłębne ugniatanie i przyspieszanie osiadania gleby, co umożliwia wytworzenie w jej strukturze sieci kapilarów łączących głębsze warstwy ze spulchnioną warstwą orną. Typowym wałem o działaniu wgłębnym jest wał Campbella.

Wałowanie wgłębne stosuje się wówczas, gdy okres pomiędzy orką a terminem wysiewu nasion jest zbyt krótki dla naturalnego osiadania gleby. W szkółkarstwie wały działające wgłębnie stosuje się częściej przed wysiewem nasion przy orkach wiosennych. Wałowanie ugniatające i wałowanie wgłębne wykonuje się przy mniejszych szybkościach jazdy. Wałując należy zwracać uwagę na właściwe prowadzenie wału przy zmianie kierunku jazdy. Często spotykanym błędem jest bowiem dopuszczanie na uwrociach do poślizgów, które powodują psucie struktury gleby. Wałowania powierzchniowego lub wgłębnego nie należy wykonywać przy nadmiernej wilgotności gleby. Zastosowanie wałów w takich warunkach psuje strukturę gleby — po wyschnięciu pokrywa się ona twardą skorupą.

Wały kruszące składają się z pierścieni osadzonych blisko względem siebie na osi obrotowej. Dzięki takiej budowie wały te działają krusząco na bryły zarówno swoją masą, jak również dzięki klinowatemu kształtowi pierścieni. Wały kruszące mogą mieć pierścienie gładkie lub też zaopatrzone w różne występy, zęby itp. Są również wały kombinowane łączące pierścienie zębate z pierścieniami o innej budowie (np. wał Croscill-Cambridge). Zadaniem wałów kruszących jest rozdrabnianie zbrylających się gleb i niszczenie pokrywy w warunkach, w których bronami nie można dobrze wykonać tego zadania. Taki niekorzystny stan gleb występuje najczęściej po orkach wiosennych lub letnich w warunkach szybkiego ich wysychania. Wyższą skuteczność wałów kruszących uzyskuje się przy szybkiej jeździe.

w/walowanie.txt · ostatnio zmienione: 2014/04/26 20:31 (edycja zewnętrzna)