Uprawa pochodzi z odnowienia sztucznego siewem lub sadzeniem. Faza ta trwa od momentu skiełkowania nasion lub posadzenia sadzonek do chwili zetknięcia się koron drzew, czyli do nastąpienia zwarcia.

W zależności od siedliska, tempa wzrostu poszczególnych osobników oraz zastosowanej gęstości siewu lub więźby sadzonek, korony zwierają się już po kilku latach. Biorąc na przykład sosnę, lite uprawy sosnowe na bogatych siedliskach zwierają się już około 7 roku życia, natomiast na siedliskach skrajnie ubogich dochodzą do zwarcia dopiero w drugim 10-leciu. W odnowieniu naturalnym, nierównomiernie zagęszczony nalot zwiera się w ciągu długiego okresu.

Tempo wzrostu na wysokość poszczególnych osobników i gatunków ma w tej fazie olbrzymie znaczenie. Umożliwia drzewom utrzymanie się przy życiu w walce z konkurencyjną roślinnością. Stosunki wzrostowe w fazie uprawy lub nalotu mają decydujące znaczenie dla udatności i składu gatunkowego odnowienia. Do chwili osiągnięcia zwarcia drzewa korzystają z dużej, w stosunku do swych niewielkich wymiarów, przestrzeni wzrostu i skutkiem tego z pełnego światła i dobrego zaopatrzenia w wodę i składniki pokarmowe. Mając wystarczająco dużo miejsca, nie wchodzą z sobą w stosunki konkurencyjne, a także w małym stopniu oddziałują na klimat. Dlatego okres ten określić można fazą indywidualnego wzrostu drzew i traktować jako fazę wstępną powstawania i formowania się drzewostanu.

Źródło: Elżbieta Murat „Poradnik hodowcy lasu” Warszawa 1999