Liriodendron tulipifera L. — tulipanowiec amerykański

Wysokie drzewo, w ojczyźnie do 50, czasem 60 m wysokości i 3—3,5 m pierśnicy, o wyraźnym, prostym pniu i luźnej koronie.

Rdzeń pędów blaszkowaty. Pąki ciemnoczerwonawe, spłaszczone, łopatkowate, okryte dwoma zrośniętymi przylistkami okrywającymi na kształt kapturka młode liście. Liście nagie, ułożone skrętolegle, 7—20 cm długości i prawie takiej samej szerokości, z szerokim, klinowatym wycięciem na szczycie i kilkoma (zwykle 2) zaostrzonymi klapami bocznymi. Z wierzchu błyszczące, jasnozielone, od spodu jaśniejsze; ogonek długości do 10 cm.

Kwiaty podobne do tulipanów, pojedyncze, żółtawozielone, średnicy 4—5 cm. Działki i płatki szeroko rozłożone; działki 3, opadające, płatków 6, z pomarańczowymi plamami u nasady. Owoc zbiorowy, szyszkowaty, długości 8—10 cm, składający się z licznych wydłużonych skrzydlaków. Kwitnie w czerwcu, lipcu. Owoce dojrzewają w październiku, listopadzie. Zdolność kiełkowania nasion mała (2—5%).

Tulipanowiec amerykański występuje w lasach wschodniej i środkowej części Ameryki Północnej. Do dobrego rozwoju wymaga gleb żyznych i świeżych, dostatecznie głębokich i wilgotnych. W Polsce rośnie dobrze, jest w dużym stopniu mrozoodporny. Tulipanowiec rośnie szybko, jest jednym z najpiękniejszych drzew parkowych, może być również stosowany jako drzewo alejowe. Jego oryginalne, duże liście w jesieni barwią się pomarańczowo. Ozdobne kwiaty, ukryte w liściach, są stosunkowo mało widoczne.

Drewno ma zróżnicowane na biel i twardziel. Biel barwy białawej, często z ciemnymi paskami, twardziel jasnożółta lub zielonkawa. Słoje roczne i promienie drzewne dobrze widoczne. Drewno rozpierzchłonaczyniowe, lekkie, łatwo dające się obrabiać i politurować, używane jest do wyrobu lepszych gatunków oklein, instrumentów muzycznych.