Populus x berolinensis DIPP. — topola berlińska

Mieszaniec (P. laurifolia x P. nigra 'Italica'), który powstał około 1870 r. w Berlinie; przewaga cech topól balsamicznych (do których należy P. laurifolia, jeden z gatunków rodzicielskich).

Drzewo o wąskim pokroju, stożkowatej koronie, znacznie jednak szerszej niż u topoli włoskiej; pień widoczny do wierzchołka; wysokość drzewa do 25 (35) m.

Młode pędy lekko owłosione i lepkie; silne długopędy żebrowane; pąki zielonkawe, lepkie. Liście jajowate, o zaokrąglonej podstawie i długo zaostrzonym wierzchołku, na pędach wydłużonych, często o falistym brzegu: górna strona ciemnozielona, dolna szarozielona. Rozwija liście przed topolą czarną i włoską; młode liście zielone, wczesną wiosną silnie, balsamicznie pachnące. Występuje jako klon męski.

Spotykane okazy żeńskie tej topoli pochodzą od krzyżówek uzyskanych w Petrowsko-Rasumowskiej Akademii Rolniczej pod Moskwą, z których najbardziej znana jest Populus x petrowskyana, często spotykana w Polsce.

Topola berlińska należy do najbardziej popularnych topól, stosowanych zwłaszcza do obsadzania ulic i alej. Rośnie szybko, szczególnie w młodości, wcześnie zieleni się na wiosnę i podobnie jak topola włoska, dobrze znosi suche powietrze i suche gleby. Do wad tej topoli trzeba zaliczyć małą odporność na choroby — raka topoli i rdzę topolową.