Sprawca: Rhabdocline pseudotsugae Syd.

Choroba występuje na igłach daglezji wszystkich klas wieku, ale groźna jest tylko dla młodszych drzew (w okresie młodnika i drągowiny) i to jedynie w Europie. W swej ojczyźnie (USA) jest mało szkodliwa. Po zawleczeniu przed I wojną światową do Szkocji rozprzestrzeniła się w Europie, docierając po II wojnie światowej także do Polski.

Po zakażeniu igieł na wiosnę, pierwsze objawy ukazują się na nich w jesieni, w postaci małych niewyraźnie obrzeżonych żółtawych plamek, długich na kilka milimetrów. Potem plamy nieco się powiększają, a ich kolor staje się fioletowobrunatny — najintensywniejszy jest wiosną następnego roku. Wtedy to (w kwietniu) na plamach po spodniej stronie igieł tworzą się żółtobrunatne, podłużne (do 3 mm), wypukłe smugi (miseczki), po czym igły te opadają w czerwcu oraz lipcu. Po paru latach występowania choroby drzewo posiada tylko igły na tegorocznych pędach, a czasem i te opadają już jesienią. Skutkiem tego zjawiska jest osłabienie, a nawet śmierć drzewa.

Grzyb Rhabdocline pseudotsugae (Ascomycotina, Phacidiales) wytwarza na porażonych igłach miseczki długości do 3 mm, a w nich worki (115—123 X 7—21 μm z zarodnikami workowymi o wymiarach 17—21><7—10 μm. Są one bezbarwne, początkowo 1-, a potem 2-komórkowe, z górną komórką ciemniejszą, silnie zwężone w miejscu występowania poprzecznej ściany. Ich wyrzut następuje w maju lub na przełomie maja i czerwca i trwa najwyżej dwa tygodnie. Roznoszone wiatrem zarodniki zakażają młode igły, na których patogen po roku wytwarza miseczki. Jest on pasożytem bezwzględnym. Jego konidialne stadium to najprawdopodobniej Rhabdogloeum hypophyllum (Deuteromycotina, Melanconiales), który wytwarza w warstwiakach 1-komórkowe bezbarwne konidia o wymiarach 7—11 x 2—4 μm.

Warunki sprzyjające to zwłaszcza uprawianie daglezji poza granicami jej naturalnego zasięgu oraz jej podatność rasowa (u nas bez większego znaczenia ze względu na niewielki udział daglezji w drzewostanach).

Ochrona polega przede wszystkim na wprowadzaniu form w miarę możliwości odpornych. Szczególnie cenne osobniki można ratować przez obcinanie wszystkich zeszłorocznych pędów z przebarwionymi igłami (najpóźniej do połowy kwietnia). Pędy te można zostawić pod drzewem, gdyż patogen jako pasożyt bezwzględny zamiera wraz zamarciem igieł i jego owocniki.