Zasadniczą podstawą, na której opiera się system zbiorowisk roślinnych w ujęciu szkoły BRAUN-BLANQUETA, jest ich jakościowy skład florystyczny.

Płaty o podobnym składzie gatunkowym zaliczamy do jednego zespołu, zespoły zaś łączymy na tej samej zasadzie w coraz wyższe jednostki. Podobieństwo florystyczne oceniamy przede wszystkim na podstawie gatunków charakterystycznych dla każdej jednostki systematycznej. Każda kombinacja gatunków występująca w przyrodzie, jeśli nie jest przypadkowa, ale powtarzająca się na wielu stanowiskach i trwająca przez szereg pokoleń, jest odpowiednikiem pewnego układu warunków ekologicznych. Zatem każda jednostka fitosocjologiczna wyróżniona na podstawie składu florystycznego jest równocześnie jednostką o pewnym określonym charakterze ekologicznym. Florystyczny system zbiorowisk roślinnych daje jednocześnie wyraz ich ekologicznemu uwarunkowaniu.

Próbowano również dokonać układu zbiorowisk na innych zasadach, opierając się głównie na właściwościach ekologicznych siedlisk. Układy takie jednak z reguły wyrażały przede wszystkim zapatrywania swych twórców na większe lub mniejsze znaczenie poszczególnych czynników dla roślin. Żaden też z nich nie uzyskał większego uznania. Natomiast podstawą florystycznego układu zbiorowisk jest reakcja samej roślinności na warunki siedliskowe, wyrażająca się w składzie florystycznym, który możemy łatwo w całości zbadać, gdy tymczasem zbadanie klimatu i gleby jest trudne i kłopotliwe oraz zawsze jest tylko fragmentaryczne.

Florystyczne ujęcie zbiorowisk uwzględnia także czynnik historycznego rozwoju flory danego obszaru. Z tych względów system zbiorowisk rozwinięty przez BRAUN-BLANQUETA jest stosowany dziś powszechnie przez coraz większą liczbę badaczy i przenoszony na coraz dalsze kraje.