Świerk serbski

Picea omorika PURK. — świerk serbski

Drzewo wysokości do 30 (55) m, o gęstej, do starości bardzo wąskiej, strzelistej koronie, osadzonej nisko u drzew rosnących na swobodzie, w drzewostanie ma pień oczyszczony z gałęzi do połowy wysokości.

Pędy brązowe, krótko owłosione; pączki szerokojajowate ostre, nie ożywiczone, z długimi, nitkowatymi łuskami u nasady. Igły silnie spłaszczone (1—2 cm dł.), krótko zaostrzone, ciemnozielone i błyszczące, na dolnej stronie z szerokimi białymi paskami; u młodych drzew igły wąskie i zaostrzone. Na pędzie igły ułożone mniej lub więcej płasko albo unoszące się i nastroszone.

Szyszki (3—6 cm dł.) poziomo sterczące lub zwisające, podługowatojajowate, przed dojrzeniem fioletowe, potem cynamonowobrązowe; łuski nasienne zaokrąglone i drobno piłkowąne, stopniowo wchodzące na szypułkę. Szyszki dojrzewają w sierpniu i otwierają się.

Drzewa parkowe zaczynają obradzać w 15 roku życia. Nasiona ciemne, długości 2—3 mm, ze skrzydełkami długości 8 mm. Zdolność kiełkowania nasion wynosi 60—70%. Żyje ponad 300 lat.

Występuje w Serbii i Bośni, nad rzeką Driną na stromych, wapiennych stokach górskich na wysokości 950—1500 m n.p.m., na terenie objętym rezerwatem. Endemiczny, stary, trzeciorzędowy, reliktowy gatunek świerka, o bardzo ograniczonym, wyspowym zasięgu.

Jedyny gatunek świerka o płaskich igłach rosnący w Europie. W Polsce świerk serbski rósł w trzeciorzędzie; znaleziony został we florze plioceńskiej w okolicy Krościenka nad Dunajcem przez SZAFERA. Nasz klimat znosi doskonale; odporny na mrozy, susze i zanieczyszczone powietrze. Ma duże znaczenie jako drzewo ozdobne.

s/swierk-serbski.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:41 (edycja zewnętrzna)