Picea engelmannii ENG. — świerk Engelmanna

Drzewo zwykle wysokości 20—40 (49,5) m i pierśnicy do 1,8 m, najczęściej o wąskiej i gęstej koronie. Podobny do świerka kłującego (P. pungens), z którym jest często mylony ze względu na niebieskawozielone zabarwienie igieł.

Igły (1,5—2,0 cm dł.) są czworokątne. Skierowane ku przodowi gałęzi, nie nastroszone, nie kłujące, po roztarciu wydają nieprzyjemny zapach.

Pędy drobno owłosione. Szyszki jajowatocylindryczne (podobne do szyszek świerka kłującego, ale zwykle mniejsze), długości 4—8 cm, z niewidocznymi łuskami wspierającymi.

Nasiona około 3 mm długości, brunatne, ze skrzydełkiem 12 mm długości. Zdolność kiełkowania wynosi 35—70%. Żywotność nasion do 5 lat.

Drzewo długowieczne (300—400 lat), bardzo odporne na nie sprzyjające warunki klimatyczne.

Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej, w Górach Skalistych. Typowo górski gatunek świerka, występujący od 1500 do 3600 m n.p.m. aż do górnej granicy lasu, często na zacienionych zboczach gór i w dolinach, gdzie tworzy lite lub mieszane drzewostany.

Do Europy sprowadzony w 1863 r. i uprawiany jako drzewo dekoracyjne. Nasz klimat znosi nieco gorzej niż świerk kłujący.