Sadzenie w dołki

Duże sadzonki, tzw. wyrostki sadzi się w uprzednio przygotowane doły. Sposób sadzenia - analogiczny jak w jamkę. W zasadzie jednak przy sadzeniu większych sadzonek zatrudnia się dwu robotników, z których jeden przygotowuje dół, drugi umieszcza korzenie sadzonki w dole i ugniata wokół nich ziemię zsypywaną przez pierwszego robotnika. Po całkowitym wypełnieniu dołu ziemię wokół sadzonki udeptuje się, formuje miseczkowate zagłębienie w celu zatrzymywania wody opadowej. W razie potrzeby wbija się palik podtrzymujący wybujałe drzewko. Przy kopaniu głębszych jamek i dołków obowiązuje zasada oddzielania „martwicy” i osobnego odkładania górnej, próchnicznej warstwy gleby w celu późniejszego zużycia jej do obsypania korzeni sadzonki.

W warunkach szczególnych stosuje się niekiedy tzw. sadzenie z bryłką. Chodzi tu zarówno o sadzenie drzewek pochodzących z obsiewu naturalnego i pozyskanych w pobliżu zakładanej uprawy jak i sadzenie drzewek wyhodowanych w różnego rodzaju pojemnikach. Sadzenie z bryłką ma tę wyższość nad sadzeniem z nagim korzeniem, że sadzonka nie zmienia zasadniczo swojego położenia i nie traci kontaktu z glebą, w której pierwotnie wyrosła. Na nowym miejscu przyjmuje się łatwo, nie choruje, tzn. jej wzrost nie wykazuje żadnych przerw, jak to ma miejsce przy starannym nawet przesadzaniu z nagimi korzeniami. Można go stosować tylko na glebach o dostatecznej zwięzłości, zapewniającej utrzymanie się bryłki ziemi na korzeniach szczególnie w czasie transportu. Do sadzenia sadzonek pojemnikowych używane są w świecie specjalne kostury rurowe. Sadzenie odbywa się na glebie przygotowanej lub nieprzygotowanej, w przypadku gleb torfowych, gdy jest małe zachwaszczenie i niewielkie opory przy wbijaniu kostura.

W naszych warunkach ta metoda powinna mieć zastosowanie szczególnie w górach, gdzie wiosna jest opóźniona, a okres tradycyjnego sadzenia jest bardzo krótki. Przy sadzeniu sadzonek z pojemników czynność tę można wykonywać przez cały sezon wegetacyjny. Sadzenia dokonuje jeden robotnik, zabierając ze sobą odpowiednią liczbę pojemników z sadzonkami, tak umocowanych, aby nie przeszkadzały w sadzeniu. Do sadzenia używa się kostura rurowego o średnicy większej niż pojemnik, zakończonego łopatką. Łopatkę wbija się w glebę, tworząc otwór (jamkę), a sadzonkę po wyjęciu z pojemnika wpuszcza się w rurę, która wlatuje do otworu wykonanego przez łopatkę i w końcu ugniata się glebę wokół sadzonki. Sadzenie takie można też wykonać za pomocą szpadla lub kostura.

Sadzenie ma miejsce w najwcześniejszym etapie rozwoju drzewka, w którym jest ono szczególnie wrażliwe na wszelkie uszkodzenia. Koniecznym warunkiem uzyskania zadowalającej udatności upraw z sadzenia jest ścisłe przestrzeganie reguł dotyczących ostrożnego i umiejętnego obchodzenia się z materiałem sadzeniowym. Niebezpiecznym zaniedbaniem w tym zakresie jest przesuszenie korzeni, szczególnie ich włośników. Należy pamiętać, że nawet parominutowe działanie słońca i wiatru pozbawia życia odkryte włośniki. Dlatego też trzeba zachować konieczną ostrożność podczas wyjmowania, sortowania i dołowania sadzonek, a następnie w czasie transportu i donoszenia do miejsc sadzenia. Aby zapobiec wysychaniu korzonków sadzonek w czasie przenoszenia i sadzenia należy umieścić je w skrzynkach lub nosidłach. W skrzynkach należy układać sadzonki korzeniami do środka. Korzenie przysypuje się wilgotnym piaskiem i przykrywa z wierzchu mchem. Skrzynki napełnia się w dołach, w których przechowuje się materiał, a następnie przenosi na powierzchnię odnowieniową. Sadzonkę wyjmuje się ze skrzynki ostrożnie tuż przed umieszczeniem jej w szparze lub jamce. Nie wolno trzymać pęczków sadzonek w rękach oraz nosić sadzonek w koszykach, z uwagi na obsuszanie korzeni i plątanie się korzeni.


Źródło: Elżbieta Murat „Poradnik hodowcy lasu” 1999

s/sadzenie-w-dolki.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:41 (edycja zewnętrzna)