Poprawę formy strzały i przyspieszenie wzrostu niektórych gatunków drzew można osiągnąć przez odpowiednie cięcie korony.

Najczęściej stosowanym zabiegiem jest podkrzesanie. Polega ono na obcięciu tuż przy strzale wszystkich pędów bocznych aż do pączka szczytowego. Stosuje się je w celu silnego wzmożenia przyrostu pędu wierzchołkowego u szlachetnych gatunków liściastych. Martwe gałęzie mogą być usuwane u nasady przy strzale u wszystkich gatunków iglastych i liściastych w każdej porze roku za wyjątkiem zimy. Gałęzie żywe powinno się usuwać na przedwiośniu, lub wczesną wiosną przed ruszeniem soków. Mniej odpowiednią porą jest jesień, ze względu na możliwości przemarzania w porze zimowej poranionych strzał.

Podkrzesanie można zastosować w wypadku, kiedy zależy nam na ochronie gatunków głównych lub cennych domieszkowych, występujących w silnym zwarciu, przed szkodliwym wpływem drzew sąsiadujących lub gdy zachodzi potrzeba wydobycia młodych drzewek ze strefy zmrozowiska. Pozwala to pielęgnowanym drzewkom wybić się ponad otoczenie. Podkrzesanie najczęściej stosuje się do dębu i lipy. Zabieg ten u dębu opóźnia rozwój pączka szczytowego o 2-3 tygodnie, co pozwala pielęgnowanym dębom uniknąć wczesnych przymrozków.

W niektórych wypadkach poprawę formy strzał uzyskuje się przez całkowite przycięcie drzewka na pniu, czyli tzw. przycięcie na bezpieńki. Cięcie wykonuje się ostrym narzędziem tuż przy szyi korzeniowej (2-3 cm nad ziemią). Stosuje się w odniesieniu do młodych drzewek rosnących bardzo wolno lub o zniekształconych strzałkach. Cięcie na bezpieńki daje dobre wyniki u dębu i olszy. Przycięcie powoduje powstanie odrośli z pnia, a u niektórych gatunków również z korzeni. Odroślą są proste i bujnie rosną. Do dalszej hodowli wybiera się najdorodniejsze. Niepożądane pędy należy usunąć latem tego samego roku z pozostawieniem tylców około 3 cm.

Formowanie korony - stożkowe i walcowe - stosuje się u drzewek rosnących luźno, mających skłonność do silnego rozwoju pędów bocznych. Ten rodzaj cięć ma na celu nie tylko poprawę formy strzały, ale i przyspieszenie przyrostu wysokości. Formowaniem koron i podkrzesywaniem powinny być objęte w uprawach wszystkie drzewka gatunków cennych, wymagających tego zabiegu. W pierwszym rzędzie należy mieć na uwadze gatunki wchodzące w skład uprawy, na właściwych siedliskach, jak dąb, jesion i buk a następnie klon, jedlica, modrzew i inne.

Cięcie stożkowe stosuje się u drzewek luźno rosnących, najczęściej gałęzistych, o wyraźnym pędzie wierzchołkowym i wykształconym pączku szczytowym. Polega ono na silnym skróceniu pędów bocznych z dążeniem do nadania koronie kształtu stożka, przy czym najsłabsze ostatnie 2 lub 3 pędy dolne podkrzesuje się, pozostawiając niewielkie tylce. Po takim zabiegu np. dąbki zaczynają żywo przyrastać na wysokość, wychodząc ze strefy przymrozków i unikając zgryzania przez zwierzynę.

Cięcie walcowe stosuje się również w odniesieniu do drzewek swobodnie rosnących, najczęściej przerostów gatunków liściastych, a także modrzewia. Polega ono na skróceniu pędów bocznych i uformowaniu korony na podobieństwo walca w ten sposób, aby pączki na pozostawionych pędach były skierowane na zewnątrz ku dołowi, co osłabia ich dalsze rozrastanie.