Carya cordiformis K. KOCH. (C. amara NUTT.) — orzesznik gorzki

Drzewo wysokości 30 (40) m i pierśnicy 1 m, o korze jasnobrązowej, łuszczącej się cienkimi płatami. Młode gałązki cienkie, początkowo rdzawo owłosione, potem nagie i błyszczące, czerwonawobrązowe. Rdzeń gałązek brunatny; pąki niewielkie, złocistożólte.

Liście pierzaste, złożone z 5—9 listków długości 8—15 cm, wąskich, jajowatolancetowatych, zaostrzonych na szczycie i piłkowanych na brzegu. Górna strona liści jasnozielona, dolna matowozielona, owłosiona na nerwie głównym.

Owoce długości 2—3,5 cm, jajowate lub prawie kuliste; zewnętrzna łupina cienka, pękająca przy dojrzewaniu do połowy. „Orzech" gładki, na szczycie nagle zaostrzony, o bardzo cienkiej skorupie. Jądro (nasienie) gorzkie, oleiste.

Orzesznik gorzki pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie występuje na glebach wilgotnych i podmokłych, na terenach zalewowych, nad brzegami rzek i wód.

Ten gatunek jest stosunkowo łatwy do rozpoznania po jasnożółtych pąkach i niewielkich liściach, podobnych do liści jesionu, ale ułożonych skrętolegle. Za młodu rośnie szybciej od innych gatunków i łatwiej daje się przesadzać. Ładne drzewo parkowe o symetrycznej koronie i złocistożółtych w jesieni liściach, stosunkowo rzadko spotykane.

Drewno odznacza się wysokimi właściwościami fizykochemicznymi, ustępujące jednak drewnu orzesznika pięciolistkowego (C. ovata).

W Polsce mamy kilka powierzchni doświadczalnych leśnych na terenie Gdańskiego, Olsztyńskiego, Poznańskiego i Wrocławskiego.