Alnus viridis (CHAIX) DC. — olsza zielona (kosa olcha)

Krzew wysokości do 2 (4) m, o wzroście podobnym do kosodrzewiny. Młode gałązki zielone, omszone, potem nagie, szare lub czerwonawobrązowe; pąki lepkie, wielołuskowe i zaostrzone, bez trzonków (siedzące).

Liście długości 2—8 cm, jajowate lub eliptyczne, zaostrzone na szczycie, u nasady zwykle szerokoklinowate; górna strona liści jasnozielona i naga, dolna zwykle owłosiona na nerwach i także zielona.

W przeciwieństwie do innych gatunków olszy, u których kwiatostany pręcikowe i słupkowe są widoczne w jesieni, u olszy zielonej tylko kwiatostany pręcikowe wykształcają się w jesieni, słupkowe ukazują się dopiero na wiosnę z pąków (jak u brzóz).

Kwiaty rozwijają się równocześnie z liśćmi (IV—V), podobnie jak u brzóz, a więc znacznie później niż u pozostałych dwóch gatunków krajowych olsz.

Olsza zielona jest gatunkiem europejskim, subalpejskim. Występuje przede wszystkim w górach środkowej Europy, a oprócz tego we wschodnich i środkowych Karpatach oraz na Półwyspie Bałkańskim. W Polsce występuje w stanie dzikim wyłącznie w Karpatach Wschodnich (Bieszczadach Zachodnich), gdzie tworzy zarośla powyżej granicy lasu bukowego, natomiast w Tatrach była niekiedy sadzona. Olsza zielona, podobnie jak kosówka, utrwala zbocza górskie, zapobiega erozji gleby i zmniejsza niebezpieczeństwo powodzi, ma więc doniosłe znaczenie ochronne w górach. Występuje tam często jako zdegradowane stadium sukcesji po lesie.