Osika pojawia się samosiewnie bez specjalnych prac przygotowawczych. Jako gatunek pionierski pojawia się wszędzie tam, gdzie warunki świetlne na to pozwalają, np. na pożarzyskach, zrębach, opuszczonych gruntach rolnych, wyrobiskach poprzemysłowych. Dzięki temu odgrywa ważną rolę w sukcesji wtórnej, pełniąc rolę naturalnego przedplonu. Gęsty początkowo nalot osiki przerzedza się po jakimś czasie w sposób naturalny umożliwiając wchodzenie na dany teren także innym bardziej trwałym gatunkom. Sama osika pozostaje w tworzącym się w ten sposób drzewostanie w postaci mniej lub bardziej licznej domieszki. Łatwo także odnawia się z odrostów korzeniowych.

Za celowością wegetatywnego rozmnażania osiki przemawia fakt, że także w lasach o charakterze pierwotnym (np. Puszcza Białowieska) większość osik powstaje z odrośli. Odrosty korzeniowe u osiki wyrastają szczególnie obficie po wycięciu macierzystego drzewa lub też zranieniu, umieszczonych niezbyt głęboko pod powierzchnią ziemi, korzeni. Dla wzmożenia powstawania odrostów korzeniowych zaleca się odsłaniać powierzchnię gleby wokół pniaków po wyciętych osikach. Usunięcie podszytu, krzewinek, roślinności zielnej w promieniu kilku metrów od pniaka stwarza korzystniejsze warunki, w których odrosty korzeniowe zjawiają się liczniej i szybciej wzrastając. Jeśli chce się uzyskać potomstwo wegetatywne z wybranego drzewa, należy wczesną jesienią poprzecinać korzenie drzewa matecznego, znajdujące się pod powierzchnią ziemi. W następnym roku z korzeni tych wyrosną liczne odrosty, które już w jesieni można wyjmować. Przy odroście powinno się pozostawiać jak najmniejszy odcinek starego korzenia. Chcąc zapobiec odnawianiu się osiki przez odrosty, należy na rok przed wycięciem zaobrączkować je. Zdarcie pasa kory wraz z łykiem uniemożliwia doprowadzenie asymilatów do korzeni, co powoduje utratę zdolności dawania odrostów.