Metoda badania zbiorowisk roślinnych
Badanie zbiorowisk roślinnych sprowadza się przede wszystkim do badania ich przedstawicieli konkretnie występujących w naturze, tj. płatów roślinności (fitocenoz). Porównanie ze sobą zbadanych płatów, wyróżnienie na ich podstawie asocjacji roślinnych (zespołów) oraz innych jednostek fitosocjologicznych, zrozumienie i rozpoznanie ich układu przestrzennego, wzajemnego związku i rozwoju, daje podstawy do zrozumienia szaty roślinnej jako całości i do rozumnego gospodarowania nią przez człowieka.
Istota tych badań sprowadza się do dwóch zasadniczych czynności poznawczych: analizy i syntezy.
Te właściwości zbiorowisk roślinnych, które można zbadać na podstawie jednego płatu roślinnego, nie wychodząc poza jego ramy, nazywamy ich cechami analitycznymi. Właściwości, do poznania których dochodzimy przez porównanie ze sobą większej liczby płatów, nazywamy cechami syntetycznymi.
Do cech analitycznych zaliczamy budowę warstwową, ilościowość, towarzyskość, żywotność i okresowość (stadia rozwojowe), do syntetycznych zaś: stałość fitosocjologiczną, wierność fitosocjologiczną oraz syntetyczne ujęcie stosunków ilościowych.
Poniżej zostanie omówiona metoda badania tych cech według zasad szkoły fitosocjologicznej francusko-szwajcarskiej (BRAUN-BLANQUETA) oraz tak, jak jest ujmowana przez znaczną większość fitosocjologów polskich.