Wszystkie lasy łęgowe występują na glebach o znacznej żyzności, dzięki czemu rozwija się tu bujnie runo, w skład którego wchodzi wiele gatunków nitrofilnych. Zasobność siedlisk pozostaje tutaj w związku z okresowymi zalewami przez wodę, nanoszącą żyzne namuły.

Lasy łęgowe uległy w znacznym stopniu zniszczeniu w związku z przeprowadzonymi melioracjami wodnymi, a zwłaszcza z regulacją rzek, podczas których usuwano drzewa rosnące między wałami powodziowymi. Równocześnie drzewostany, które znalazły się poza obwałowaniami obumierały lub przekształcały się wskutek osuszenia terenu.

Występują u nas dwie grupy zbiorowisk nazywanych łęgami: łęgi topolowo-wierzbowe, rosnące stosunkowo najbliżej nurtu rzeki, oraz łęgi z jesionem, wiązami, olszami i innymi drzewami, występujące wzdłuż mniejszych rzek i strumieni lub na tarasach nadrzecznych, w miejscach o gorszym drenażu.

Zbiorowiska te należą do dwóch różnych klas zespołów: pierwsze — do klasy Salici purpureae związku Salicion, drugie, bardziej zbliżone do wilgotnych grądów, są zaliczone do klasy Querco-Fagetea związku Alno-Padion.

• Łęg topolowo - wierzbowy,
• Łęgi olszowe, jesionowe i wiązowe,
• Łęg wiązowo - jesionowy,
• Łęg jesionowo - olszowy,
• Łęg podgórski,
• Nadrzeczna olszyna górska.