Łyko (floem)

Łyko wytwarzane jest przez kambium w kierunku obwodu pnia i stanowi wewnętrzną, żywą część kory.

Podobnie jak w drewnie, w łyku wyróżniamy dwa systemy: osiowy — pochodzący z komórek wrzecionowatych kambium, i promieniowy — tworzony z inicjałów promieni łykowych.

Corocznie powstaje nowy przyrost łyka, który jednak jest mniejszy od przyrostu drewna (średnio 10 razy). Cienką warstwę łyka (ok. 0,3 mm) położoną najbliżej kambium zalicza się do łyka funkcjonującego, ponieważ zawiera żywe elementy sitowe i może pełnić funkcję przewodzącą. Natomiast na zewnątrz od łyka funkcjonującego znajdują się pokłady łyka niefunkcjonującego, w których elementy przewodzące obumarły.

Grubość warstwy łyka niefunkcjonującego wzrasta z wiekiem drzewa, ale tylko do pewnego stopnia, ponieważ jego zewnętrzne warstwy są ciągle odcinane przez kolejne płaty fellogenu i po znacznych przeobrażeniach włączane są w skład martwicy korkowej.

Funkcją łyka jest przede wszystkim przewodzenie związków organicznych wytworzonych w liściach.

Łyko pod względem histologicznym zbudowane jest z następujących elementów komórkowych:

  1. rurek sitowych z komórkami towarzyszącymi (u drzew liściastych) lub komórek sitowych (u drzew iglastych), służących do przewodzenia asymilatów;
  2. włókien łykowych (zwykle martwych), odgrywających rolę elementów mechanicznych;
  3. miękiszu łykowego i miękiszu promieni łykowych, magazynujących skrobię, tłuszcze, garbniki i inne związki organiczne.

Prócz tego w łyku często występują komórki wydzielnicze zawierające kryształy szczawianiu wapnia, a także przewody żywiczne i rurki mleczne: ponadto komórki sklerenchymatyczne (sklereidy, komórki kamienne) nadające twardość łyku. U niektórych gatunków drzew łyko jest silnie rozwinięte i wyraźnie wyodrębnione, np. u lipy, wiązu i wierzby. Takie łyko nosi nazwę łubu i jest użytkowane do celów technicznych (plecionki, maty, powrozy).

l1/lyko.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)