Do przygotowywania kompostów korowych wykorzystuje się korę z drzew iglastych. Świeża kora sosnowa zawiera ok. 5—8%, a kora świerkowa ok. 12% garbników, które wpływają hamująco na rozwój roślin. Po upływie jednak 3 miesięcy od okorowania kora nadaje się już do kompostowania, gdyż wskutek utlenienia zawartość garbników spada w niej do ilości nieszkodliwej dla roślin.

Surowa kora jest zasobna w węgiel, natomiast bardzo uboga w azot (0,21—0,67%), fosfor (0,03—0,09%) i potas (0,04—0,10%). Ze względu na wysoki udział węgla, a niski azotu wielkość C : N kształtuje się jak 100:1. Stosunek ten jest wskaźnikiem potrzeb biologicznego aktywizowania rozkładu kory, który w przeciwnym razie trwałby zbyt długo. Korę wzbogaca się przez dodawanie do niej substancji zasobnych przede wszystkim w łatwo przyswajalny azot.

Kora do kompostowania wymaga rozdrobnienia, które można uważać za dostateczne, jeżeli ok. 90% jej masy przechodzi przez oczka siatki o średnicy do 20 mm. Do rozdrabniania kory stosowane są w praktyce różne urządzenia racjonalizatorskie. Zadanie to w pewnym stopniu spełnia również ścinacz zielonek Z-302 (Orkan) podczas załadunku kory na przyczepy. Korę można kompostować w stosach o takich samych wymiarach jak dla kompostów torfowych (szer. 3 m, wys. 1,5 m). Dla wzmożenia procesów fermentacji do kory dodaje się komponenty wzbogacające, jak np, nawozy mineralne, obornik czy pomiot ptasi. Korę składaną w stosy należy nasycać wodą do 60—70%. W tym celu na każdy m3 kory należy dostarczyć ok. 100—150 l wody.

Przy stosowaniu domieszki wzbogacającej w postaci nawozów mineralnych na każdy m3 kory dodaje się (w czystym składniku) 2 kg N oraz po 1,2 kg P i K. Analogiczne dawki nawozów mineralnych należy stosować do kompostowania kory z torfem niskim, przy czym domieszka torfu nie powinna przekraczać 50% objętości stosu. Wzbogacając korę obornikiem końskim należy tę domieszkę układać na przemian z korą warstwami. Domieszka obornika nie powinna być niższa od 30% objętości stosu. Podobnie postępuje się przy stosowaniu jako komponentu wzbogacającego pomiotu ptasiego. Udział tej domieszki będzie już dostateczny przy ilości ok. 10% objętości stosu. Dodając obornik koński lub pomiot ptasi można zrezygnować z dodatku nawozów fosforowych i potasowych. Można również zmniejszyć do połowy dawkę nawozu azotowego.

Po upływie ok. 1—2 miesięcy od założenia stosu należy go przerobić. Następne 2—3-krotne przerabianie należy powtórzyć w odstępach 2—3-miesięcznych. Przerabianie najłatwiej jest wykonać mechanicznie, np. według sposobu podanego przy pielęgnowaniu kompostów torfowych przy zastosowaniu ładowarki chwytakowej. Kompostowanie tym sposobem trwa ok. 12 miesięcy.

Kompostowanie kory można skrócić nawet do 3 miesięcy, jeżeli jako komponentu wzbogacającego użyjemy gnojownicy. W tym przypadku formuje się stosy szerokości 10 m, wysokości 1,5 m, które traktuje się komponentem w czasie ich formowania, a potem jeszcze 2—3-krotnie w odstępach 1—2-tygodniowych. Niepotrzebne jest nawilżanie stosu wodą ani jego przewietrzanie w trakcie całego okresu kompostowania. Korę z gnojownicą można również kompostować w dołach o szerokości 3 m i głębokości 1 m. Sposób ten jednak może być polecany tylko na gruncie łatwo przepuszczalnym. Wielkość i kształt cząstek kory użytej do kompostów utrzymuje się z niewielkimi zmianami nawet po zakończeniu okresu kompostowania. Są one jednak bardzo podatne na rozdrobnienia. Wystarczająco duży stopień rozdrobnienia takiej kory można uzyskać już nawet podczas ładowania kompostu na przyczepę wspomnianym ścinaczem zielonek.