Jesion mannowy

Fraxinus ornus L. — jesion mannowy

Drzewo wysokości do 15—20 m i pierśnicy 20—30 cm, o kulistej i nisko osadzonej koronie, krótkim i zbieżystym pniu; kora gładka, popielata.

Młode gałązki czerwonawoszare, nagie; pąki brunatnoszare z jasnym, wojłokowatym omszeniem.

Liście złożone zwykle z 5—7 listków podłużniejajowatych. Owłosienie występuje tylko na dolnej stronie liści u nasady nerwu głównego.

Kwiaty białe, pachnące, zebrane na końcach pędów w gęste wiechy, długości 7—12 cm. Korona podzielona prawie do nasady na bardzo wąskie płatki, długości około 6 mm. Kwitnie w maju, czerwcu, po rozwinięciu się liści. Owoc lancetowaty lub wydłużony, odwrotniejajowaty, długości 2—2,5 cm, ucięty lub wyzębiony na szczycie.

Jesion mannowy pochodzi z południowej i zachodniej Europy oraz Azji Mniejszej, gdzie występuje na terenach krasowych i jest używany do ich zalesiania. Jest jednym z niewielu gatunków jesionów ozdobnych dzięki kwiatom; u nas wyrasta zwykle w niewielkie, krzaczaste drzewa. Nie jest całkowicie mrozoodporny; w ostrzejsze zimy marznie na wschodzie kraju, ale odbija zwykle z dolnych części pnia, rosnąc dalej krzewiaste. W przeciwieństwie do większości gatunków jesionów, gatunek ten wytrzymuje dobrze suszę, może być sadzony na różnych glebach, również piaszczystych. Ze względu na niezupełną mrozoodporność, należy sadzić go w miejscach ciepłych i osłoniętych w parkach i zieleni osiedlowej. Sok wypływający z naciętych pni i gałęzi, twardniejący na powietrzu, służy na południu Europy do wyrobu „manny”, mającej zastosowanie w medycynie.

j/jesion-mannowy.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)