Elementy przestrzenne rębni

Elementy przestrzenne rębni są określane miarą ekologiczną, którą jest wysokość poddawanego rębni drzewostanu. Drzewostan ten wywiera wpływ na warunki świetlne, cieplne, wilgotnościowe i klimatyczne nowego pokolenia lasu i warunkuje możliwości obsiewu nasion.

Do elementów przestrzennych rębni zalicza się:

1. Powierzchnie o kształcie kolistym lub eliptycznym:

• luki - o powierzchni do 2 arów,
• małe gniazda - o powierzchni 3-10 arów, o średnicy mniejszej niż 1 wysokość drzewostanu,
• duże gniazda - o powierzchni powyżej 10 arów, o średnicy od 1 do 1,5 wysokości drzewostanu.

2. Powierzchnie o kształcie wydłużonym:

• brzegi - czyli powierzchnie o szerokości kilku metrów, rozmieszczone wzdłuż ściany drzewostanu,
• smugi - o szerokości do 1 wysokości drzewostanu (20-30 m) rozmieszczone wzdłuż ściany drzewostanu,
• pasy - o szerokości 1-2 wysokości drzewostanu (40-60 m) rozmieszczone wzdłuż ściany drzewostanu,
• strefy - o szerokości powyżej 2 wysokości drzewostanu (70-200 m) tworzące oddzielne powierzchnie manipulacyjne, dzielące duże drzewostany na części.

Najkorzystniejsze warunki do odnowienia mają powierzchnie, których dłuższy bok jest zorientowany w kierunku wschód-zachód. Kształt powierzchni manipulacyjnej zależy głównie od rzeźby terenu i sieci dróg, wyznaczony jest długością i szerokością tejże powierzchni. Nadaje się jej najczęściej kształt prostokąta, którego szerokość stanowi wymiar w kierunku posuwania się cięć. Na szerokość powierzchni manipulacyjnej mają wpływ: siedlisko, rodzaje drzew, zamierzony skład gatunkowy, częstość obradzania nasion przez drzewa, wielkość etatu rębnego.