Drewno sosny limby

Sosna limba, zwana jest najczęściej krótko „limbą”. Pokrewny gatunek rosnący na Syberii nosi nazwę „cedr syberyjski”. Drewno obydwu tych gatunków jest identyczne w swojej budowie, i właściwościach. Spotykamy ją u nas tylko w Tatrach, gdzie tworzy kępy lub grupy, lub też występuje pojedynczo wśród drzewostanów złożonych z innych gatunków drzew; sięga podobnie jak kosodrzewina znacznej wysokości ponad poziom morza; pionowy zasięg jej przekracza nawet zasięg kosodrzewiny.

Limba tworzy zawsze dość długie strzały, gdyż osiąga wysokość 15-20 m (oczywiście na odpowiednim siedlisku, a nie na szczytach górskich) oraz dochodzi do poważnych wymiarów grubości (sztuki o średnicy 40-50 cm, mierzonej na wysokości piersi, nie są wcale rzadkością). Znaczenie jej dla użytkowania było kiedyś znaczne. Drewno jej cieszyło się popytem na rynkach miejscowych, jako trwałe i dobre na cele budowlane.

W rzeczywistości wartość techniczna drewna limby nie jest zbyt wielka, stoi bowiem pod tym względem znacznie niżej od drewna sosny pospolitej, nie dorównuje również drewnu świerka, który w okolicach górskich tworzy drewno pierwszorzędnej jakości.

Drewno limby odznacza się regularnymi słojami rocznymi, które są przeciętnie znacznie szersze i mniej zwarte od słojów w drewnie sosny pospolitej, są one prawie dokładnie okrągłe a nie faliste, jak u sosny pospolitej. Biel jest zwykle szerszy i posiada barwę z wyraźnym odcieniem różowawym, który można zauważyć również wyraźnie w drewnie twardzieli. Różni się ono od drewna sosny pospolitej, jest lżejsze, bardziej łupliwe i bardziej miękkie. Bardzo łatwe w obróbce skrawaniem i w polerowaniu. Z tego powodu bardzo dobre jest do produkcji ołówków, podobnie jak drewno cedru amerykańskiego.

Przewody żywiczne są bardzo liczne, tak jak u sosny pospolitej, ale większe, co nawet gołym okiem można zupełnie wyraźnie dostrzec. Wskutek tego zawartość żywicy jest znaczna, jednak ogólnie biorąc nie większa niż w drewnie sosny pospolitej. Te cechy tłumaczą znaczny popyt na drewno limby, które nadaje się jako materiał budowlany na ściany budynków wiejskich. Nie nadaje się natomiast na takie cele, jak: dźwigary, belki itp., ponieważ wytrzymałość jej na złamanie jest bardzo mała (mniej więcej połowę wytrzymałości drewna sosny pospolitej). Trwałość jej drewna jest dostateczna; pod tym względem dorównuje ona drewnu sosny pospolitej.

Drewno limby poszukiwane jest jako pierwszorzędny materiał stolarski; nadaje się ono na ten cel doskonale z powodu bardzo małej twardości, małego ciężaru, ładnego i barwnego wyglądu zewnętrznego (odcień różowawy drewna) oraz dobrego przyjmowania politury, wskutek czego powierzchnia sprzętów jest zawsze całkowicie gładka, o dobrym połysku. Ponadto, dzięki barwie oraz ładnemu rysunkowi drewna ozdobionego małymi, ciemnymi (prawie czarnymi) sęczkami, daje miły i estetyczny wygląd zewnętrzny. Często we wsiach górskich uważa się, że posiadanie wyrobów z limby zapobiega chorobom; podobny pogląd jest rozpowszechniony na Syberii w stosunku do drewna limby syberyjskiej.

Z młodych pędów i igieł limby wyrabia się olejki eteryczne. Do żywicowania nadaje się limba tak samo dobrze jak sosna pospolita. Wskutek stosunkowo niewielkiej ilości limb w Polsce, dotychczas ich nie żywicowano.

d/drewno-sosny-limby.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)