Cis ma drewno ciężkie, bardzo twarde, bardzo trudno łupliwe i trudno zapalne. Kurczliwość bardzo mała. Wymiary wysuszonego drewna prawie zupełnie nie zmieniają się przy zmianach wilgotności i temperatury otaczającego powietrza (drewno prawie nie „pracuje”). Wysycha dość wolno: prawie zupełnie nie pęka i nie paczy się przy wysychaniu. Obróbka skrawaniem łatwa pomimo dużej twardości; dobrze się toczy.

Nadaje się do skrawania forniru (oklein). Łatwo się wygładza. Bardzo dobre drewno snycerskie. Nadaje się do obróbki gięciem. Bardzo dobrze barwi się na czarno; używane do imitacji hebanu. Poleruje się i polituruje dobrze. Bardzo odporne na rozkład na grzyby; nie podlega uszkodzeniu przez owady. Trwałość w stanie suchym, mokrym i na wolnym powietrzu wyjątkowo duża. W wodzie przybiera barwę fioletowo wiśniową, a czasem ciemnieje do barwy prawie czarnej.

Wszechstronne zalety drewna cisowego nie przyczyniają się jednak do ułatwienia jego sprzedaży. Wieloletnia jego ochrona gatunkowa sprawiła, że nie ma obecnie specjalistów obeznanych z jego przerobem. Pojawiające się sporadycznie oferty jego sprzedaży nie napotykają chęci zakupu. Przykładowo można podać, że po mroźnej zimie i wymarznięciu znacznej liczby cisów w lasach doświadczalnych w Rogowie przez kilka lat szukano nabywcy na drewno.