W danym płacie zespołu gatunki panujące odgrywają w jego życiu ważną rolę, natomiast ich znaczenie dla charakterystyki całego zespołu, złożonego z wielu płatów, niekoniecznie musi być wielkie. Nieraz ten sam gatunek panuje w płatach kilku odrębnych zespołów, nawet nie spokrewnionych ze sobą, np. dąb szypułkowy i bezszypułkowy (Quercus robur i Q. petraea) czy sosna zwyczajna (Pinus sylestris). Z drugiej strony pewne gatunki w niektórych płatach zespołu mogą panować tylko miejscami, np. szczyr trwały (Mercurialis perennis) w buczynie karpackiej. Gdy gatunek panujący jest zarazem gatunkiem stałym i charakterystycznym, wówczas jego znaczenie niepomiernie wzrasta (buk w zespołach bukowych, Festuca carpatica w Festucetum carpaticae).

Wszystkie gatunki charakterystyczne bez względu na stopień stałości oraz gatunki towarzyszące o wysokim stopniu stałości (stopień 5 i 4) stanowią według BRAUN-BLANQUETA charakterystyczną kombinację gatunków danego zespołu, którą wyrażamy symbolem Ch + S (4 — 5).

Mieści ona w sobie wszystkie najważniejsze składniki zespołu stanowiąc jego syntetyczny obraz. W konkretnych przypadkach jest ona dość rzadko w całej pełni zrealizowana. Poszczególne jednostki (płaty) zespołu mogą się do niej zbliżać, ale zazwyczaj brak w nich tego lub innego gatunku. Im odchylenia te są mniejsze, tym dany płat jest bardziej typowy i lepiej rozwinięty. Gdy brak jest wielu gatunków, zwłaszcza gatunków charakterystycznych, mamy wówczas tylko fragment zespołu.

Ta liczba gatunków charakterystycznych oraz gatunków o 4 i 5 stopniu stałości, jaką przeciętnie spotykamy w normalnych, typowo rozwiniętych płatach zespołu, stanowi jego normalną, charakterystyczną kombinację gatunków.