Ailanthus altissima SWINGLE (A. glandulosa DESF.) — bożodrzew (ajlant) gruczołkowaty

Drzewo wysokości do 25 m i pierśnicy 50—60 cm; pień równy, kora gładka, z charakterystycznymi białawymi rysami.

Młode pędy krótko i delikatnie owłosione; starsze nagie, żółtawobrązowe. Pąki prawie kuliste, okryte 2—4 łuskami, pąka szczytowego brak; blizny po liściach bardzo duże, tarczowate. Rdzeń duży, gąbczasty, ceglastoróżowy.

Liście pierzaste, duże (40—60 cm), złożone z 13—25 lancetowatojajowatych listków, 7—12 cm długości; u nasady dolnych listków 2—4 tępe ząbki z gruczołkami.

Kwiaty mieszanopłciowe, zielonkawe, zebrane w duże, szczytowe wiechy. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Skrzydlaki wąskie, długości 3—4 cm, z orzeszkiem w środku; dojrzewają we wrześniu, październiku i dość długo po dojrzeniu wiszą na drzewie.

Jest drzewem o dość rzadkiej koronie i dużych, pierzastych liściach, które się późno rozwijają i zielone jesienią opadają. Owocujące okazy są ozdobne dzięki skrzydlakom jasnoczerwonym przed dojrzeniem.

Bożodrzew gruczołkowaty pochodzi z Chin. Należy do niewielu drzew, które bardzo dobrze znoszą warunki miejskie i mogą być sadzone w okręgach przemysłowych. Rośnie bardzo szybko i daje duże przyrosty, szczególnie w młodym wieku, ale konary łatwo się łamią. Wytwarza odrośle korzeniowe i z pnia. Nie jest wybredny w stosunku do gleby, rozsiewa się i rośnie nawet na gruzach, nie jest jednak całkowicie mrozoodporny. Okazy młode, o pędach mało zdrewniałych, przeważnie odroślowe, marzną na wschodzie kraju, a w ostrzejsze zimy również w środkowej Polsce. Natomiast okazy stare wytrzymują surowe zimy. Gatunek światłożądny.

Drewno ma twarde, trudno łupliwe, barwy żółtawej, używane do wyrobów stolarskich oraz na celulozę. Kora zawiera garbniki.