Zbiorowiska wykazują różny zakres możliwości bytu w czasowo i przestrzennie zmieniających się warunkach środowiskowych.

Zakres ten nazywamy amplitudą ekologiczną zbiorowiska.

Dla różnych zbiorowisk zakres tych wahań może być różny. Tak więc amplituda ekologiczna jednych zbiorowisk jest wąska i wszystkie ich płaty występują w warunkach bardzo podobnych (np. tylko na płytkiej glebie wapiennej). Inne zbiorowiska mają amplitudę ekologiczną bardzo szeroką i poszczególne ich płaty występują na różnym podłożu.

Amplituda ta przeważnie zwęża się, w miarę jak zbiorowisko zbliża się do granic swego występowania. Siedlisko w obrębie danego zbiorowiska może także wykazywać pewne różnice w różnych płatach, co spowodowane jest nadmiarem lub niedoborem jakiegoś czynnika, który bywa niejednokrotnie kompensowany przez inny czynnik.

Na właściwości siedliska, zarówno glebowe, jak i klimatyczne, roślinność wywiera istotny wpływ; może przekształcać warunki, w jakich bytuje. Zatem roślinność danego zbiorowiska i jego siedlisko są ściśle ze sobą powiązane i stanowią wzajemnie warunkujące się i wpływające na siebie części jednej fizjograficznej całości. Z tych dwu części roślinność — kombinacja pewnych określonych gatunków w pewnych określonych warunkach przestrzennych — jest o wiele bardziej dla nas uchwytna i bardziej dostępna do bezpośrednich obserwacji.

Przy wyróżnianiu typów zbiorowisk wybieramy więc ją za podstawę i na niej opieramy się w badaniach o wiele trudniejszych do ujęcia i sklasyfikowania czynników ekologicznych.