Różnice
Różnice między wybraną wersją a wersją aktualną.
|
z:zyzna-buczyna-karpacka-buczyna-karpacka [2013/09/15 12:42] |
z:zyzna-buczyna-karpacka-buczyna-karpacka [2017/03/08 17:33] (aktualna) |
||
|---|---|---|---|
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| + | ====== Żyzna buczyna karpacka (buczyna karpacka) ====== | ||
| + | |||
| + | |||
| + | **Żyzna buczyna karpacka (buczyna karpacka)** — //Dentario glandulosae-Fagetum// KLIKA 1927 em. MAT. 1964 | ||
| + | (//= Fagetum carpaticum// KLIKA 1927) | ||
| + | |||
| + | |||
| + | Naturalne lasy bukowe, które kiedyś zajmowały całe piętro regla dolnego (od ok. 600 do 1200 m n.p.m.) obecnie zachowały się jeszcze w mało dostępnych okolicach Karpat. W [[d:drzewostan|drzewostanach]] tych zespołów panującymi gatunkami są [[b:buk-fagus|buk]] (//Fagus//) i [[j:jodła]] (//Abies//), a ponadto w ich skład wchodzi przede wszystkim [[s:swierk-picea|świerk]] (Picea) oraz [[k:klon-jawor|jawor]] (//Acer pseudoplatanus//) i [[w:wiaz-gorski|wiąz górski]] (//Ulmus glabra//). | ||
| + | |||
| + | |||
| + | W partiach pierwotnych, nie zniszczonych, buczyna karpacka przedstawia się okazale. Buki osiągają tu pokaźne rozmiary, często dorastają do 40 m wysokości, ponad nimi — jodła. W miarę wznoszenia się wysokości nad poziom morza, [[s:struktura-drzewostanu|struktura lasu]] ulega zmianie. Maleje udział jodły na korzyść świerka, buki zaś tracą swój okazały wzrost kolumnowy, stają się niskie i sękate. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | Warstwa [[k:krzewy|krzewów]] rozwija się słabo. [[r:runo-lesne|Runo]] pokrywa 30—60% dna lasu i jest bardziej rozwinięte wiosną niż latem, resztę zajmuje ściółka, nagiej gleby zupełnie brak, a udział mchów w runie jest bardzo nieznaczny. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | Gatunkami charakterystycznymi dla zespołu są żywiec gruczołowaty (//Dentaria glandulosa//), paprotnik kolczysty (//Polystichum aculeatum = P. lobatum//), żywokost sercowaty (//Symphytum cordatuni//) — tylko w Karpatach Wschodnich i Środkowych. Wysokie stopnie trwałości osiągają: żywiec cebulkowy (//Dentaria bulbifera//), przetacznik górski (//Veronica montana//), przytulia (marzanka) wonna (//Galium odoratum = Asperula odorata//), gajowiec żółty (//Galeobdolon luteum//), czernieć gronkowy (//Actaea spicata//), szczyr trwały (//Mercurialis perennis//), miodunka ćma (//Pulmonaria obscura//), fiołek leśny (//Viola reichenbachiana//) i żankiel zwyczajny (//Sanicula europaea//). | ||
| + | |||
| + | [[g:gleba-lesna|Gleby]] w buczynach karpackich powstają głównie z piaskowców i łupków zawierających przynajmniej drobne ilości węglanu wapnia. Są to gleby płytkie, gliniaste lub gliniasto-piaszczyste, często kamieniste i dość zasobne w [[m:makroelementy-i-mikroelementy-glebowe|składniki mineralne]]. Pod wpływem oddziaływania zespołu kształtują się jako [[g:gleby-brunatne|gleby brunatne]] górskie lub skrytobielicowe. | ||
| + | |||
| + | W Karpatach optimum rozwoju buczyn przypada w górnej części regla dolnego, na wysokości 800—1150 m n.p.m., gdzie płaty zespołu wykazują dużą żywotność i rozwijają się na wszystkich ekspozycjach. | ||
| + | |||
| + | Zasięg //Dentario glandulosae-Fagetum// schodzi także poza Karpaty. Jego płaty można spotkać na Pogórzu, w Pasie Wyżyn Południowych, w Górach Świętokrzyskich i na Roztoczu. Na tych terenach zespół jest nieco uboższy niż w Tatrach i Beskidach. Występuje w specjalnych warunkach mikroklimatycznych, przeważnie na cienistych i wilgotnych zboczach północnych, wymaga także lepszych warunków glebowych. | ||