TOPOLA SZARA — Populus x canescens Sm.

Topola szara jest mieszańcem topoli białej i osiki. Można ją spotkać wszędzie tam, gdzie występują oba wymienione gatunki topoli. Szczególnie częsta jest w dolinie Dunaju, a także w zachodniej Europie. W Polsce topola szara towarzyszy topoli białej w dolinach głównych rzek na niżu i na Podkarpaciu (Bugała 1973).

Podobnie jak i okazy rodzicielskie jest gatunkiem światłożądnym.

Topola szara jest odporna na duże wahania poziomu wody gruntowej i dobrze znosi wodę okresowo stagnującą.

Wymagania glebowe topoli szarej są mniejsze niż topoli białej, a nawet osiki. W warunkach ubogich, piaszczystych gleb topola szara wyrasta w wysokie drzewa, gdy natomiast osika w takich warunkach rośnie źle. Zgodnie podkreśla się, że topola szara może rosnąć na glebach suchych, a także kwaśnych, mokrych i torfiastych, ale najbardziej odpowiadają jej gleby głębokie strukturalne, wilgotne i bogate w wapń (Bugała 1973).

Topola szara jest naturalnym składnikiem lasów łęgowych. Bugała (1973) cytując liczne badania stwierdza, że jest ona wartościową domieszką, cenniejszą od osiki na żyznych siedliskach lasowych.

Topola szara należy do grupy drzew słabo odpornych na uszkodzenia w rejonach przemysłowych.

Najczęściej odnawia się w sposób naturalny dzięki dużej zdolności wydawania odrośli korzeniowych. W ten sposób wykształcają się jednoklonowe, różnowiekowe grupy drzew. Na żyznych siedliskach lasowych należy topolę szarą wprowadzać sztucznie, wysadzając w doły sadzonki pochodzące ze zrzezów korzeniowych lub zielnych, przywiązując dużą wagę do odsłaniania wprowadzonych odnowień. Należy przyjąć więźbę taką samą jak dla osiki (4 x 4 m) i grupową formę zmieszania.

Źródło: Jaworski A. „Charakterystyka hodowlana drzew leśnych” Kraków 1995