Picea rubens SARG. (P. rubra LINK.) — świerk czerwony

Drzewo to dorasta zwykle wysokości 30 (36) m i pierśnicy 1,5 m. Na pozór podobne do świerka pospolitego lub syberyjskiego.

Pędy ma gęsto owłosione. Igły błyszczące, żółtozielone, długości 10—15 mm. Szyszki jajowato-owalne, małe, długości 3—4 cm, z szeroko zaokrąglonymi łuskami, zwykle nie ząbkowanymi, pokryte żywicą, przed dojrzeniem fioletowe, po dojrzeniu czerwonawobrązowe. Szyszki opadają w następnym roku po dojrzeniu. Nasiona małe (3 mm), ciemnobrązowe, ze skrzydełkiem długości 6—9 mm.

Występuje w północno-wschodniej części Ameryki Północnej (głównie w USA, częściowo w Kanadzie), w Appalachach do 1800 m n.p.m.

Jedno z najważniejszych drzew iglastych na północnym wschodzie Stanów Zjednoczonych; drzewo długowieczne (żyje do 350—400 lat); system korzeniowy ma płytki; rośnie na glebach błotnistych, tworząc drzewostany lite bądź mieszane.

Do Europy sprowadzony jako drzewo parkowe w 1755 r. W Polsce uprawiany rzadko, jako drzewo parkowe. Odporny na mrozy.