Pinus contorta DOUGL. — sosna wydmowa

Niskie drzewo, wysokości 6—25 (35) m, lub krzew o krótkim, zwykle skręconym pniu i gęstej, okrągłej koronie, sięgającej często do ziemi. Kora ciemnoczerwonobrązowa, cienka, gładka, łuszcząca się cienkimi płatkami.

Pędy brunatnozielone, niekiedy z więcej niż jednym okółkiem gałęzi (jednak znacznie rzadziej niż u sosny Banksa). Igły osadzone po 2, ciemnozielone lub żółtawozielone (3—5 cm dł.) często skręcone; pozostają na drzewie 4—6 lat. Szyszki młode bardzo kolczaste, dojrzałe (3—6 cm dł.) siedzące, jajowato wydłużone, podobnie jak u sosny Banksa, bardzo niesymetryczne, zakrzywione, jasnożółtawobrązowe i błyszczące, przez szereg lat zamknięte. Łuski nasienne cienkie; tarczki w dolnej części szyszki na grzbiecie silnie wypukłe, poza tym płaskie; piramidka zakończona cienkim, zakrzywionym, łamliwym wyrostkiem. Nasienie czerwonawobrązowe (ok. 5 mm dł.) z zaostrzonym skrzydełkiem (1—2 cm dł.).

Ma szeroki zasięg w zachodniej części Ameryki Północnej od południowej Alaski do Kalifornii, na wschodzie do Gór Skalistych w stanie Colorado.

Wyróżnia się 4 odmiany geograficzne tego gatunku, z czego występujące na wybrzeżu (P. contorta ssp. contorta) i na równinach (P. contorta ssp. balanderi) nie mają znaczenia gospodarczego, zarówno w ojczyźnie, jak i u nas.

Pozostałe dwie odmiany górskie (P. contorta ssp. murrayana — pochodząca z gór Sierra Nevada i P. contorta ssp. latifolia — pochodząca z Gór Skalistych), cechujące się szybkim wzrostem i dość znaczną produkcją masy drzewnej oraz dużą odpornością na hubę korzeni, mogą mieć znaczenie gospodarcze u nas jako surowiec dla przemysłu celulozowego i papierniczego.