Przestwory między cząsteczkami gleby wypełnia woda i powietrze. Im gleba jest wilgotniejsza, tym mniej zawiera powietrza. W stosunku do powietrza atmosferycznego powietrze glebowe ma inny skład.

Wskutek oddychania organizmów glebowych, zawiera ono więcej CO2, a mianowicie 0,2-0,7% oraz mniejszą ilość tlenu, bo około 20%; jego wilgotność względna jest stale wysoka i wynosi przeważnie 95%. Im głębiej tym stosunki gazowe w glebie ulegają większej zmianie; jest coraz mniej tlenu, a coraz więcej dwutlenku węgla. Koncentracja dwutlenku węgla powyżej 1-2% dla wielu roślin staje się już szkodliwa.

Wymiana gazowa między glebą i atmosferą często bywa utrudniona z powodu zamulenia gleby, pokrycia jej wodą, a także z powodu zbyt drobnistej struktury.

Duże znacznie dla rozwoju pokrywy roślinnej ma przewiewność gleby, gdyż z tlenu glebowego korzystają systemy korzeniowe roślin. Tlen konieczny jest również dla tlenowych organizmów glebowych. Dobre napowietrzenie gleby wpływa dodatnio na rozwój systemu korzeniowego drzew, przebieg kiełkowania nasion, skład-gatunkowy-drzewostanu i runa leśnego.

Gleby leśne, w których rozkład części organicznych jest zahamowany, są na ogół mało przewiewne. Do najbardziej przewiewnych gleb leśnych należą luźne gleby piaszczyste. Przewiewne są również rozpylone gleby murszowe, szczególnie po niewłaściwie wykonanej melioracji.

Do gatunków wymagających gleb przewiewnych należą: sosna, modrzew, buk. Gleby mniej przewiewne znoszą świerk i jodła. Dąb, jesion, wiąz stosunkowo dobrze udają się na glebach okresowo zalewanych pod warunkiem niezbyt długiego trwania tych okresów.