Pararędziny są glebami wytworzonymi ze skał klastycznych, zawierających węglany: żwiru polodowcowego, glin,pyłów i piasków starszych zlodowaceń oraz z węglanowych utworów fliszowych.

Pararędziny posiadają dobrze wykształcony poziom próchniczny A oraz słabe zróżnicowanie na poziomy genetyczne w głębszych warstwach.

Poziomem diagnostycznym dla pararędzin jest poziom calcic lub hypercalcic.

Zawartość węglanów wynosi co najmniej 1% w całym profilu, co warunkuje ich odczyn obojętny lub zasadowy. Uziarnienie jest bardzo zróżnicowane i ściśle związane z charakterem skały macierzystej. Wysycenie kompleksu sorpcyjnego zasadami (V%) jest bliskie 100.

Pararędziny najczęściej zaliczane są do odmian eutroficznych i hipertroficznych, co w klasyfikacji siedlisk leśnych odpowiada lasom. Lżejsze pararędziny, piaszczysto-żwirowate, stanowią odmiany mezotroficzne, co w klasyfikacji siedlisk jest lasem mieszanym.

Potencjalne zbiorowiska roślinne to żyzna buczyna niżowa (Melico - Fagetum), żyzna buczyna karpacka (Dentario glandulosae - Fagetum), grąd środkowoeuropejski (Galio - Carpinetum), grąd subkontynentalny (Tilio - Carpinetum) i pogórski las brzostowo-jesionowy (Hacquetio - Fraxinetum).