Carya laciniosa (LOUD.) — orzesznik siedmiolistkowy

Drzewo o wysokości do 40 m, o koronie wąskojajowatej i pniu do 1 m pierśnicy; kora na młodych pniach gładka, na starszych popiełatoszara, odstająca i łuszcząca się charakterystycznie długimi, strzępiastymi płatami. Młode pędy grube, owłosione, potem prawie nagie i pomarańczowo zabarwione, w drugim roku szare. Pąki szczytowe bardzo duże (dł. do 2,5 cm).

Liście największe spośród liści wszystkich gatunków orzeszników, długości 25—50 cm, złożone zwykle z 7—9 listków długości 10—20 cm, gęsto i trwale owłosionych na dolnej stronie; listki podłużnie lancetowate, długo zaostrzone. Charakterystyczne jest pozostawanie prawie do wiosny osadek liściowych na gałęziach.

Owoce długości 5—6,5 cm, o 4 podłużnych bruzdach. Łupina zewnętrzna bardzo gruba (do 1 cm), pękająca przy dojrzeniu na 4 części aż do nasady. Skorupa „orzechów" gruba, z 4—6 wyraźnymi kantami. Jądro duże, brązowo zabarwione, jadalne, smaczne.

Orzesznik siedmiolistkowy pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej, gdzie towarzyszy zwykle poprzedniemu gatunkowi. Rośnie w lasach czasowo zalewanych z wiązem i jesionem amerykańskim.

Drzewo parkowe, w Polsce rzadko spotykane (Białowieża, Gołuchów, Wydżno k. Grudziądza).