Orzech włoski

Juglans regia L. — orzech włoski (królewski)

Drzewo dorastające do wysokości 30 m i pierśnicy 1 m.

W lesie wytwarza koronę niedużą, wysoko osadzoną, na wolnej przestrzeni szeroką i nisko osadzoną; żyje do 300 lat. Kora przez wiele lat na pniu jest gładka, popielata, później spękana.

Pędy są nagie, liście złożone z niewielu (5—9) dość szerokich, eliptycznych, prawie całobrzegich listków. Owoce kuliste, okryte mięsistą, zieloną, biało nakrapianą łupiną (egzokarp), która po dojrzeniu brązowieje i pęka; skorupa (endokarp) słabo urzeźbiona lub nieco bruzdkowana.

Orzech włoski zaczyna owocować w wieku 10—12 lat; obradza co 2—3 lata. Zdolność kiełkowania świeżych nasion wynosi około 80%. Nasiona orzecha należy stratyfikować, w przeciwnym razie przelegują.

System korzeniowy wytwarza silny; korzeń palowy już w pierwszym roku osiąga długość 0,6 m. Jeśli rośnie na glebach płytkich, to wykształca system korzeniowy powierzchniowy. Dobrze rośnie na glebach świeżych, bogatych w próchnicę i wapno.

Gatunek światłożądny i ciepłolubny, wrażliwy na późne przymrozki wiosenne. Rośnie szybko, już w pierwszym roku dorasta do 50 cm wysokości. Rozmnaża się z nasion, daje także odrośle z pnia.

Drewno ma bardzo cenne, średnio ciężkie, mocne, o twardzieli zabarwionej na kolor brązowoszary i o ładnym rysunku; łatwe do obróbki i dobrze się polerujące. Użytkowane jest do wyrobu cennych mebli, na okleiny, instrumenty muzyczne, do wyrobu kolb broni myśliwskiej itp.

Ojczyzną orzecha włoskiego jest Wschód; pochodzi z pogórza Azji Mniejszej, występuje także w środkowej Azji i na Bałkanach. Uprawiany jest jako drzewo owocowe dla swych cennych owoców; nasz klimat znosi dość dobrze, jednak w czasie ostrych zim wymarza.

o/orzech-wloski.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)