Juglans mandshurica MAXIM. — orzech mandżurski

Drzewo wysokości do 20 m i pierśnicy 60 cm, o szerokiej, zaokrąglonej koronie i czarnej, głęboko spękanej korze.

Gałązki grube, zielonawożółte, gruczołkowato owłosione od strony nasłonecznionej. Pąki szczytowe żółte, filcowate owłosione, duże; nad bliznami liściowymi poduszeczki włosków, jak u J. cinerea.

Liście nieparzystopierzaste, długości 75—90 (czasem 120) cm, złożone z 11—19 listków, długości 7—18 cm, na brzegu drobno piłkowanych. Górna strona listków nieznacznie, dolna silniej owłosiona. Ogonki i główny nerw zwykle gęsto, gruczołkowato owłosione.

Owoce kulistojajowate, zaostrzone, długości 4,5—5,5 cm, zebrane po 6—12 na wspólnej osi w zwisające grona. Zewnętrzna łupina lepka. „Orzech" długości 4—5 cm, z ostro rzeźbioną skorupą; skorupa gruba, głęboko bruzdowana.

Drewno wysokiej jakości, używane do wyrobu wagonów kolejowych, instrumentów muzycznych, na okleiny. Od orzecha włoskiego odróżnia się wąskim, jasnoszarym bielem i jasnobrązową twardzielą.

Orzech mandżurski, podobnie jak inne azjatyckie gatunki orzecha, odznacza się wybitnie dużymi liśćmi, które na młodych drzewach i silnych pędach odroślowych osiągają ponad 1 m długości i nadają drzewom egzotyczny wygląd. Charakterystyczne są również owoce zebrane w zwisające grona.

Jest to gatunek wybitnie mrozoodporny, stosunkowo dobrze znoszący zacienienie. Zasługuje na szersze rozpowszechnienie w parkach; u nas jest rzadziej spotykany od wymienionych tu gatunków.