Odnowienie odroślowe

Do odnowienia naturalnego lasu zalicza się również odnowienie z odrośli. Odnowienie odroślowe znajduje najczęściej zastosowanie w gospodarstwach nastawionych na produkcję drobnych sortymentów lub na produkcję drewna opałowego. W tym sposobie odnawiania wykorzystuje się zdolność niektórych gatunków drzew do wydawania odrośli.

Najsilniejsze odroślą dają: olsza, klon, lipa, grab, jesion, osika, topola, dąb, wierzba, brzoza; słabe - buk.

Do najczęściej spotykanych drzewostanów odroślowych należą drzewostany olszowe, grabowe, rzadziej dębowe. Odrośla naszych drzew liściastych, dłużej zachowują żywotność, jeżeli pochodzą od młodych pni. Powstałe ze starych pni są nietrwałe i szybko ulegają zgniliźnie. Dlatego też drzewostany odroślowe prowadzone są w krótkiej kolei rębności, przy której nie można uzyskać wartościowych sortymentów. Poza tym drzewostany odroślowe na przestrzeni dłuższego okresu wpływają ujemnie na glebę, powodując zjawisko tzw. znużenia lub jednostronnego wyczerpania gleby.

Zdolność odroślową wykorzystuje się przy zabiegach pielęgnacyjnych w uprawach i odnowieniach naturalnych u takich drzew, jak np. dąb. Wolno rosnące, wadliwie ukształtowane młode dąbki, których wzrostu nie da się pobudzić, a formy poprawić przez podkrzesanie, przycięcie korony i inne zabiegi pielęgnacyjne, ścina się przy ziemi (bezpieńka). Dzięki temu z pączków śpiących wyrastają szybko rosnące, proste odroślą, z których jedną, najdorodniejszą, pozostawia się do dalszej hodowli, a pozostałe usuwa. Odpowiednią porą cięcia jest okres spoczynku wegetacyjnego, tzn. jesień lub wczesna wiosna. Cięcie letnie stosuje się w celu usunięcia zbędnych odrośli oraz zapobieżeniu wytwarzania się odrośli gatunków niepożądanych w składzie odnowienia.


Źródło: Elżbieta Murat „Poradnik hodowcy lasu” 1999

o/odnowienie-odroslowe.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)