Wszelka produkcja roślinna, a także cała roślinność, w tym drzewiasta, mająca inne cele niż tylko użytkowe, wymaga ochrony przed różnymi zagrażającymi im plagami (chwastami, szkodnikami owadzimi itp.), w tym także przed chorobami. Trafia przy tym do przekonania pogląd, że całokształt czynności podejmowanych dla tej ochrony nie powinien być określany jako zwalczanie chorób, a jeżeli tak, to przez to wyrażenie należy rozumieć inny proces niż to się dotychczas przyjmowało. Apple (1977) wyjaśnia to stanowisko następująco: wyrażenie „zwalczanie” jest niewłaściwe, ponieważ implikuje niemożliwy do osiągnięcia stopień panowania człowieka nad poruszanym zagadnieniem.

Termin ten sprawia wrażenie jakiejś finalności nie mającej uzasadnienia w przyrodniczej rzeczywistości, skłania bowiem do hołdowania przekonaniu, że skoro dana choroba jest zwalczana, problem został załatwiony,a wiadomo, że tak z reguły nie bywa. Zabiegi ochronne stosuje się bowiem raczej w celu ograniczenia strat powodowanych przez choroby, aniżeli dla zupełnego zniszczenia organizmów sprawczych. Chodzi raczej o to, aby ochronie roślin przed chorobami nadać charakter ciągłego procesu, aniżeli sprowadzić ją do jednorazowego wydarzenia w postaci aplikowania określonego czynnika z zewnątrz. Choroby bowiem stanowią nieodłączne komponenty agroekosystemów lub hyloekosystemów i wymagają wobec tego traktowania z pozycji odpowiadającej temu stanowi rzeczy, przy respektowaniu zasady, że straty powodowane przez choroby nie powinny przekraczać poziomu odczuwalnego ekonomicznie.

1. Integrowana ochrona i strategia ochrony przed chorobami
2. Taktyka (metody) ochrony roślin przed chorobami

Źródło: Karol Mańka „Fitopatologia leśna” PWRiL Warszawa 1998