Korowanie drewna

Wyróżnia się u nas korowanie na czerwono, na biało, struganie, korowanie pasami i srokaczenie.

Przy korowaniu na czerwono usuwa się z drewna korowinę z pozostawieniem łyka, na biało - usuwa się większą część łyka, struganie polega na zestruganiu całości łyka, często łącznie z zewnętrznym słojem drewna. Korowanie pasowe i srokaczenie jest częściowym zdjęciem korowiny pasami lub przez miejscowe nacinanie siekierą. Obecnie stosowane jest korowanie na czerwono (np. drewna kopalniakowego w korowarkach VK-16), na biało (drewna stosowego w korowarkach bębnowych) i struganie ręczne słupów teleenergetycznych.

W zasadzie ręczne korowanie drewna w leśnictwie nie ma obecnie praktycznego znaczenia. Ogranicza się ono do korowania małej ilości drewna stosowego, słupów teleenergetycznych i pułapek. Czynność tę wykonuje się za pomocą korowników (korowaczek) łopatkowych, ośników klamrowych i strzemiączkowych. Korując drewno ręcznie na stoku należy go zabezpieczyć przed obsunięciem; przy korowaniu robotnik musi stać od strony stoku. Drewno stosowe może być korowane ręcznie tylko na stojaku.

Obecnie korowanie drewna wykonywane jest prawie wyłącznie maszynowo. W Lasach Państwowych w największej ilości koruje się drewno kopalniakowe na składnicach spedycyjno-manipulacyjnych za pomocą korowarek przejezdnych VK-16. Na niektórych naszych składnicach pracują linie półautomatyczne obróbki drewna średniowymiarowego, do których włączone są korowarki, a nawet obtaczarki. Korowanie papierówki przejmują zakłady celulozowo-papiernicze stosując korowarki bębnowe korujące drewno lepiej, szybciej i taniej niż przy korowaniu ręcznym czy za pomocą mechanicznych korowarek nożowych.

Przy korowaniu drewna za pomocą stosowanych w leśnictwie korowarek mechanicznych pracuje zespół, którego wszyscy członkowie w zasadzie powinni mieć uprawnienia operatora lub przynajmniej powinni umieć wyłączyć napęd korowarki. W czasie pracy korowarki muszą mieć wszystkie zabezpieczenia i osłony założone w sposób zgodny z przepisami. Całość urządzenia musi być zabezpieczona przed nieprzewidzianym posuwem i przed uruchomieniem przez niepowołane osoby. Mygły drewna układa się w sposób uniemożliwiający obsuwanie się dłużyc. Układanie mygły przebiega zawsze w kierunku przeciwnym późniejszemu jej rozbieraniu. Przy rozbieraniu mygły nie wolno na nią wchodzić, a drewno przybliża się (podsuwa) za pomocą haka.

Podczas pracy w zasięgu korowarki (powierzchnia z mygłą drewna nieokorowanego i korowanego, korowarką i urządzeniami podawczymi) może przebywać wyłącznie obsługa. Duży stopień ryzyka przy pracy wpływa na to, że korować można tylko przy dobrym oświetleniu i dobrych warunkach atmosferycznych (nie wolno pracować przy silnym wietrze, deszczu, śnieżycy, dużym mrozie). Powstałe w czasie korowania na składnicach i w zakładach przemysłowych duże ilości kory po jej skompostowaniu lub tylko rozdrobnieniu są obecnie chętnie wykorzystywane jako materiał nawozowy w szkółkarstwie i w ogrodnictwie. Sprzedaż kory może być więc dodatkowym źródłem dochodów dla przedsiębiorstwa, uzasadniającym koncentrowanie drewna do korowania na składnicach. Stosowane w naszym leśnictwie przejezdne korowarki umożliwiają ich stosowanie w lesie, przez co można by uniknąć wywożenia części arbomasy poza ekosystem. Opłacalność takiej operacji wymagałaby jednak skoncentrowania w jednym miejscu kilkuset metrów sześciennych drewna, a więc utworzenia nowych, małych, słabo uzbrojonych i mało rentownych składnic leśnych.


Źródło: Laurow Z. „Pozyskiwanie drewna” Warszawa 1999

k/korowanie-drewna.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)