Abies grandis LINDL. — jodła olbrzymia

Najwyższy gatunek jodły. W ojczyźnie dorasta do wysokości 75 m i pierśnicy 0,6—1,8 m; w Górach Skalistych rzadko osiąga większe wymiary niż wysokość 36 m i pierśnicę 0,9 m. W młodości ma koronę prawidłową, stożkowatą i niesymetryczną, w starości — kopulastą. Kora na starych pniach ciemnobrązowa, podłużnie spękana. Pędy oliwkowozielone lub oliwkowobrązowe, drobno owłosione lub prawie nagie; pąki kuliste lub jajowate, pokryte żywicą.

Igły (3—6 cm x 2,0—2,5 mm) wąskie, giętkie, błyszczące, zielone, z białymi paskami na dolnej stronie, płasko, grzebieniasto ułożone, w dolnej warstwie dłuższe, w górnej krótsze; wierzchołek zaokrąglony i wycięty. Szyszki owalnocylindryczne, długości 5—10 cm; łuski wspierające ukryte. Nasiona jasnożółtobrązowe, skrzydełka słomiaste. Zdolność kiełkowania nasion wynosi około 30%. Jodła ta rośnie szybko, zwłaszcza w młodości.

Występuje w Ameryce Północnej na dwóch odgraniczonych obszarach z licznymi stanowiskami wyspowymi; w strefie przybrzeży Pacyfiku i w Górach Kaskadowych oraz w północnej części stanu Idaho, Montana, Washington i prowincji Kolumbia Brytyjska. Rośnie od poziomu morza aż do 2100 m n.p.m., głównie w dolinach rzek i na zboczach. Do Europy wprowadzona w 1831 r. jako drzewo dekoracyjne w parkach. Posadzona w dobrych warunkach siedliskowych rośnie szybko i stanowi jeden z najważniejszych obcych gatunków jodeł dla lasów europejskich. W zachodniej Europie w wieku 50 lat osiąga wysokość 27—32 m.

W arboretum w Rogowie 21-letnie jodły olbrzymie miały średnio 16 m wysokości. Jeden z największych w Polsce okazów tego gatunku rośnie w leśnictwie Glinna (wiek 90 lat, wys. 39 m, pierśnica 121 cm, masa grubizny 17 m³).