Pyrus communis L. — grusza pospolita

Drzewo wysokości do 15, czasem 20 m i pierśnicy 1 m, często cierniste.

Liście długości 2—8 cm, okrągławe, zaostrzone, na brzegu karbowano-piłkowane, sztywne i błyszczące, mające długie ogonki. Kwitnie jednocześnie z rozwojem liści w kwietniu lub na początku maja. Kwiaty białe, z czerwonymi pylnikami, średnicy około 3 cm. Owoce gruszkowate lub prawie kuliste, osadzone na długich (do 5 cm) cienkich szypułkach, twarde i cierpkie; jadalne po fermentacji jako tzw. ulęgałki. System korzeniowy ma silnie rozwinięty, z korzeniem palowym. Pod względem gleby jest średnio wymagająca; w młodości znosi ocienienie; rośnie dość szybko.

Drewno nie zróżnicowane na biel i twardziel, rozpierzchłonaczyniowe, czerwonobrązowe, z dobrze widocznymi słojami rocznymi, twarde i ciężkie, używane do wyrobu mebli, instrumentów muzycznych oraz przyrządów kreślarskich (linijki, trójkąty, przykładnice).

Grusza pospolita jest bardzo często spotykana w Polsce, szczególnie na polnych miedzach. Starsze drzewa mają bardzo malownicze, gęste korony i pięknie wyglądają w czasie kwitnienia. Rośnie także w lasach liściastych, zwłaszcza mieszanych z dębem. Zasięgiem swym obejmuje południową i środkową Europę oraz Azję Mniejszą.