Gleby płowe wytwarzają się z różnych utworów, najczęściej z lessu, z pyłu wodnego pochodzenia, z glin zwałowych oraz z piasków zalegających na glinie lub cięższych piasków.

Gleby te mają dobrze wykształcony, czyli zróżnicowany na poziomy genetyczne, profil.

Pod poziomem próchnicznym A, występuje poziom diagnostyczny luvic, wyraźnie jaśniejszy i mniej zwięzły w porównaniu z głębiej leżącym poziomem diagnostycznym argic. Poziom argic jest wyraźnie ciemniejszy w barwie i bardziej zwięzły w porównaniu z poziomami, leżącymi pod i nad nim, zawiera on co najmniej 3% więcej iłu koloidalnego niż poziom leżący nad nim.

W glebach z nieciągłością litologiczną stosunek ilości drobnych frakcji (poniżej 0,02 mm) do ilości frakcji iłu (poniżej 0,002 mm) w poziomie argic jest większy niż ten stosunek w poziomach zalegających nad i pod nim.

Uziarnienie gleb płowych to najczęściej utwory pyłowe, gliny lekkie i piaski na glinie, bezszkieletowe lub słabo szkieletowe. Odczyn gleb płowych jest zróżnicowany. Wysycenie kationami zasadowymi V, dobrze koreluje z odczynem. W poziomach próchnicznych V waha się od kilku do kilkunastu procent, a w głębszych poziomach rośnie nawet do około 100.

Właściwości biogeochemiczne gleb płowych mieszczą się w środkowych przedziałach spotykanych w glebach brunatnych, czyli jest niższy od najżyźniejszych gleb brunatnych i wyższy od najuboższych. Gleby płowe zaliczają się do odmiany eutroficznej z tendencją w kierunku mezotroficznej.

W klasyfikacji siedliskowej są to lasy świeże i wyżynne. Odmiany oglejone tworzą las wilgotny.

Takie siedliska odpowiadają potencjalnej roślinności leśnej grądów, w podzespołach typowych i wyżynnych (Tilio/Galio - Carpinetum), żyznej buczyny niżowej (Melico - Fagetum) i górskiej (Dentario glandulosae - Fagetum), a w terenach wilgotniejszych grądów niskich (Tilio - Carpinetum stachyetosum).