Drewno orzecha włoskiego

Z obcych gatunków liściastych na pierwszym miejscu należy wymienić ten gatunek. Szeroko rozpowszechniony w sadach i zadrzewieniach często trafia do przerobu przemysłowego.

Wytwarza drewno twarde, średnio ciężkie, łatwo łupliwe, łatwo zapalne. Kurczliwość dość duża; dość łatwo pęka przy suszeniu, paczy się rzadko. Przy zmianach wilgotności i temperatury zmiany wymiarów drewna zachodzą powoli i są niewielkie (słabo „pracuje”).

Obróbka skrawaniem łatwa; przy struganiu, frezowaniu i toczeniu uzyskuje się bardzo gładką powierzchnię. Nadaje się do wyrobów snycerskich. Gnie się dobrze (po parzeniu). Parzenie powoduje pociemnienie barwy. Klei się dobrze, lecz ulega splamieniu przez kleje o odczynie zasadowym (wskutek zawartości garbników). Daje się dobrze polerować, politurować, barwić i nasycać. Drewno bardzo odporne na działanie kwasów, mniej lub zupełnie nieodporne na działanie zasad. Trwałość w stanie suchym i mokrym duża; w wodzie twardnieje.

Drewno orzecha włoskiego jest bardzo łatwe do rozpoznania; nie tylko budowa, ale i bardzo charakterystyczna barwa, wykluczają w tym wypadku możliwość jakichkolwiek pomyłek. Naczynia są dość duże, puste, rozłożone pojedynczo, parami albo 4 razem, równomiernie po całym przekroju i zupełnie wyraźnie widoczne gołym okiem. Promienie drzewne są niewidoczne, względnie czasem niewyraźne, gdyż są wąskie i ułożone pojedynczo. Charakterystyczny jest sam rdzeń komorowy, który na przekroju poprzecznym przypomina kształtem gwiazdę.

Barwa drewna jest niejednolita: wąski biel zabarwiony jest na szaro (biało-szaro) lub siwo; twardziel ma barwę bardzo niejednolitą — od szarożółtej do brązowej, względnie czarnobrązowej, prawie zawsze z plamami lub paskami ciemniejszymi. Drewno z drzew wyrosłych w naszym kraju ma biel zwykle dużo jaśniejszy od twardzieli. Drewno sprowadzane z krajów śródziemnomorskich ma cały przekrój dość jednolicie przebarwiony na kolor czekoladowobrązowy.

Drewno orzecha włoskiego ma dużą wartość użytkową i jest powszechnie cenione. Nie używamy go wprawdzie na budowle (byłby bowiem na ten cel za drogi i za mało wytrzymały); jest szczególnie dobrym materiałem stolarskim. W tym celu używany bywa głównie na okleiny. Na ten cel szczególnie cenione są tzw. główki czyli odziomkowe części pnia wraz z karpą po obrąbaniu wszystkich korzeni „na gładko”. Z takiego drewna uzyskuje się okleinę z zawiłym układem włókien, wzorzystą, dekoracyjną.

Drewno orzecha służy do wyrobów rzeźbiarskich i snycerskich, rozmaitych drobnych wyrobów ozdobnych (szkatułki, ramki do obrazów) i na łoża do broni, zwłaszcza myśliwskiej.

d/drewno-orzecha-wloskiego.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)