Drewno buka

Drewno bukowe odznacza się znacznie większą gamą zastosowań, niż drewno dębowe. Stosuje się je we wszystkich dziedzinach, w których przerabiane jest drewno dębowe. Oprócz tego stosowane jest ono chętnie w przemyśle celulozowym i płytowym, mimo znacznej jego gęstości i ciężaru.

Drewno buka jest bardzo charakterystyczne pod względem swego wyglądu zewnętrznego i dlatego można je łatwo odróżnić gołym okiem od wszystkich innych naszych gatunków. Posiada ono specyficzną barwę różowawą lub żółtawą z odcieniem fioletowawym. Drugą cechą są bardzo liczne promienie drzewne, rozłożone regularnie po całym przekroju drewna; są one widoczne gołym okiem, wyraźnie na przekroju podłużnym, jako tzw. lusterka, bardzo błyszczące, zajmują prawie 0,1 ogólnej powierzchni przekroju.

Naczynia, otoczone miękiszową tkanką (parenchymą), są duże i wyraźnie widoczne. Nie są widoczne natomiast, względnie bardzo niewyraźne, słoje roczne, oraz granice drewna wczesnego i późnego. Cały przekrój drewna buka jest zabarwiony jednakowo z wyjątkiem pewnych zabarwień zwanych fałszywą twardzielą i twardziela mrozową; zatem drewna twardzieli nie można odróżnić od drewna bielu, a przynajmniej odróżnienie to jest bardzo trudne (o ile twardziel u buka występuje).

Należy do rodzajów twardych; wytrzymałość buka, zwłaszcza na złamanie, jest mała. Drewno jest zwykle cienkowłókniste, daje się zatem łatwo i gładko obrabiać; jest bardzo łatwo łupliwe, przy czym powierzchnie przełupania są gładkie i mają silny połysk.

Drewno buka ma wysoką wartość opałową, która stawia go na pierwszym miejscu wśród innych rodzajów drzew.

Powszechnie uważa się, że drewno bukowe jest średnio ciężkie, twarde, łupliwe. Duża i bardzo nierównomierna kurczliwość jest przyczyną wyjątkowej skłonności do pęknięć desorpcyjnych. Daje się dobrze barwić, lakierować i polerować oraz jest dobrze nasycalne (z wyjątkiem twardzieli fałszywej i mrozowej). Wykazuje słabe własności ostrzegawcze. Obróbka skrawaniem jest dość łatwa, obróbka gięciem (po parzeniu) - bardzo łatwa.

Drewno składowane w okresie ciepłym (wilgotnym) łatwo ulega zaparzeniu i rozkładowi przez grzyby. Świeżą tarcicę parzy się; zabieg ten zmniejsza skłonność do paczenia się i nadaje drewnu jednolitą, czerwonawą barwę; zabieg ten zwiększa też odporność drewna na rozkład przez grzyby.

Drewno bukowe jest cenionym surowcem na okleiny i na sklejkę. Znaczną ilość buczyny przerabia się w tartakach i fryzarniach z przeznaczeniem na meble i parkiety. Cenione są również deszczułki podłogowe powstałe przez naklejenie na deseczki sosnowe złej jakości obłogu łuszczonego grubości ok. 5 mm.

Bardzo cenionymi w meblarstwie są fryzy bukowe przeznaczone na meble gięte. Na ten cel ceni się przede wszystkim bielaste drewno (bez fałszywej twardzieli) z bazy południowej. Buczyna jest też podstawowym surowcem do produkcji lignofolu i lignostonu. Stosowane jest również chętnie z powodu „ciepłego” wyglądu do wykańczania wnętrz. W Polsce jest to drewno podstawowym surowcem do produkcji kolb karabinowych; chętnie wyrabia się z niego drobny sprzęt domowy, szczególnie kuchenny. Dużo drewna bukowego zużywa przemysł zabawkarski. Węgiel drzewny wyprodukowany z drewna bukowego na rynku krajowym i międzynarodowym uważany jest jako najlepszy.

d/drewno-buka.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)