Quercus palustris MUENCH. — dąb błotny

Gatunek bardzo podobny do dęba szkarłatnego i często z nim mylony. Drzewo wysokości do 20, czasem do 40 m, o koronie początkowo stożkowatej, w starszym wieku nieregularnej i wydłużonej. Charakterystyczną cechą jest duża ilość suchych gałązek w dolnych częściach koron starszych drzew; gałązki te utrzymują się przez szereg lat na drzewie.

Liście długości 8—12 cm, klinowate u nasady, zwykle z 5 (7) wąskimi klapami. Kępki włosków na dolnej stronie liści bardziej wyraźne i większe niż u dębu szkarłatnego, podobnie jak u dębu czerwonego. Żołędzie drobne, prawie półkuliste, długości 1—1,5 cm, zagłębione do około 1/3 w płaskiej, cienkiej miseczce, dojrzewające w 2 roku.

Dąb błotny pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie rośnie na glebach podmokłych i zalewowych, na których dąb czerwony nie może rosnąć ze względu na dużą wilgotność. Razem z nim spotyka się m.in. klon czerwony i srebrzysty, jesion amerykański i czeremchę amerykańską.

Poza dębem czerwonym gatunek ten jest najczęściej sadzony w parkach, czasem stosowany również jako drzewo alejowe. Rośnie szybko, jest odporny na mrozy, dobrze znosi przesadzanie i nadaje się do sadzenia w miastach i rejonach przemysłowych, ale na glebach wilgotniejszych. Liście zwykle przebarwiają się w jesieni na czerwono.

Do Europy został sprowadzony w połowie XVIII wieku. W Polsce spotykany w parkach jako drzewo dekoracyjne.