Chamaecyparis pisifera ENDL. — cyprysik groszkowy

Drzewo wysokości około 30 (50) m, z koroną stożkowatą i poziomo rozłożonymi gałęziami, o czerwonobrązowej, stosunkowo gładkiej korze, łuszczącej się cienkimi, włóknistymi pasmami. Pędy płasko rozgałęzione, spłaszczone. Łuski ciemnozielone i błyszczące na górnej stronie, z wyraźnymi białymi plamkami na stronie dolnej (dwie plamki na łusce środkowej i po jednej na bocznych), układającymi się w kształt motylków lub kokardek. Gruczołki na łuskach wyraźne i przeświecające pod światło. Boczne łuski zaostrzone i odstające.

Kwiaty pręcikowe żółte. Szyszeczki na krótkich szypułkach bardzo małe (ok. 6 mm średnicy), złożone z 8—12 pomarszczonych łusek, opatrzonych drobnymi wyrostkami. Nasiona ułożone po 1 lub 2 pod każdą łuską, jajowate, z cienkimi, przezroczystymi, brzeżnymi skrzydełkami i wyraźnymi 5 lub 6 pęcherzykami na każdej stronie.

Pochodzi z Japonii, gdzie między 30 a 38° szerokości północnej wspólnie z Chamaecyparis obtusa występuje na wysokości 600—1500 m n.p.m. i jest jednym z najważniejszych gospodarczo gatunków drzew iglastych.

Dobrze rośnie na glebach wilgotnych, głębokich. Do Europy wprowadzony w 1861 r. Nasz klimat znosi dobrze; ceniony w ogrodnictwie ozdobnym i często uprawiany. Wytwarza liczne formy ogrodowe. Ze względu na cenne drewno próbowano go wprowadzić do upraw leśnych, jednak jako gatunek wolno rosnący, wyraźnie ustępuje Thuja plicata, przy podobnej wartości drewna. Można go zalecać jako drzewo ozdobne w środkowej i zachodniej części Polski.