Bór suchy - Bs

Siedlisko skrajnie suche i ubogie. Woda gruntowa występuje zwykle co najmniej (poniżej 4 m) pod powierzchnią ziemi. Gleby bielicowe lub bielice właściwe z piasków wydmowych, piasków lotnych, piasków i żwirów wodno-lodowcowych z cienką warstwą próchnicy o charakterze suchego torfu. Typowe siedliska boru suchego związane są z glebami słabo wykształconymi, wytworzonymi ze zwydmionych luźnych piasków (mogą to być zarówno wydmy śródlądowe powstałe z piasków pochodzenia rzecznego, np. w Dzielnicy Kotliny Gorzowskiej lub sandrowego, np. w Dzielnicy Borów Tucholskich lub Dzielnicy Puszczy Kurpiowskiej, jak też wydmy nadmorskie w dzielnicy Pasa Nadmorskiego) lub z piasków luźnych pochodzenia eolicznego nie tworzących wydm. Typowe siedliska boru suchego spotykane są już bardzo rzadko, z reguły zajmują przyszczytowe fragmenty wydm (są łatwo podatne na erozję wietrzną).

Charakterystyczną cechą runa jest występowanie krzaczkowatych porostów naziemnych (głównie chrobotków) oraz wąskolistnych traw (szczotlicha, kostrzewa owcza), których siwe zabarwienie nadaje siedlisku specyficzny koloryt.

Gatunki runa typowe:

  • Cladonia pl. sp. - chrobotki,
  • Dicranum scopiarium - widłoząb mietlisty,
  • Calluna vulgaris - wrzos pospolity,
  • Festuca ovina - kostrzewa owcza,
  • Corynephorus canescens - szczotlicha siwa,
  • Nardus stricta - bliźniczka psia trawka,
  • Carex ehcetorum - turzyca wrzosowiskowa,
  • Koehleria glauca - strzęplica siwa,
  • Hieracium pilosella - jastrzębiec kosmaczek,
  • Arctostapyllos uva-ursi - mącznica lekarska,
  • Cetraria islandica - porost islandzki,
  • Entodon Schreberi - rokiet pospolity.

Drzewostan:

Gatunki główne: sosna IV-V bonitacji.

Gatunki domieszkowe: brzoza brodawkowata.

Gatunki podszytowe: jałowiec.

Drzewostan tworzy sosna bardzo niskiej bonitacji, z reguły poniżej V. Nawet starsze drzewostany, powyżej 100 lat, osiągają zaledwie 10-13 m wysokości. Młodsze, 25-40-letnie drzewostany w skrajnych przypadkach mogą osiągać wysokość 1-3 m. Drzewa są cienkie i często pokrzywione. W runie występuje duża ilość porostów (chrobotki), które spotyka się nie tylko na powierzchni ziemi, ale także na pniach drzew. Runo w typowym borze suchym jest monotonne i ubogie, o charakterystycznym kolorycie.

Z punktu widzenia gospodarki leśnej bór suchy przedstawia wartość tylko jako użytek ekologiczny wzbogacający różnorodność naszych lasów. Szczególnie cenne jest występowanie tam specyficznej fauny bezkręgowców (np. drapieżnych owadów, a także niektórych gatunków pająków z rodziny skaczeli).

b/bor-suchy-bs.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)